De voshaai: habitat en kenmerken
De voshaai is een soort kraakbeenvis met een kenmerkende enorme staart. Het is een wijdverbreid dier met verbazingwekkende mobiliteit en activiteit, waardoor het vrij snel tussen het oppervlak en diep water kan bewegen. De reproductie van deze exemplaren is het grootste obstakel en experts beschouwen het als een zeer kwetsbare haai.
Er zijn drie soorten haaien die “dorsers” worden genoemd. In dit artikel richten we ons echter alleen op Alopias superciliosus. Lees verder om meer te weten te komen over dit enorme zeemonster.
leefgebied van de voshaai
Voshaaien leven in tropische en gematigde zeeën, van het oppervlak tot 700 meter diepte. Het is een redelijk actieve en goede zwemmer, in staat om lange trektochten tot 2.400 kilometer te ondernemen. De optimale habitat voor deze soort is in warme wateren, daar worden de grootste exemplaren gevonden.
Fysieke eigenschappen
Het onderscheidende kenmerk van deze haai is het bovenste deel van zijn staart, die erg lang en opvallend is. Deze staartuitbreiding kan zo groot zijn als zijn lichaam en in feite bereiken de grootste exemplaren een totale lengte van 4,5 meter.
Zijn lichaam is vergelijkbaar met dat van andere haaien: cilindrisch, robuust en met een langwerpige kegelvormige snuit. Bovendien heeft hij 5 voor de hand liggende vinnen, met een kleinere zesde dorsale vin, die zich nabij de staart bevindt. Ze zijn allemaal onbeweeglijk en helpen de haai om zijn positie in het water te behouden, behalve de stroomvin, die de enige is met mobiliteit.
Hun lichamen hebben de typische kleur van haaien, met blauwgrijs op de rug, maar met witte kleuren op de buik. Hoewel het geslacht Alopias 3 verschillende soorten bevat, onderscheidt het zich van de rest door de grote ogen.
Gedrag van voshaaien
Deze haai is een solitaire zwemmer die vaak op zoek is naar warme wateren. Bovendien is de populatie gesegregeerd naar leeftijd en geslacht. Sommige experts beschouwen dit als een strategie die de kans op overleving vergroot. Hierdoor zijn vrouwtjes, mannetjes en jongen gegroepeerd op verschillende plaatsen in de oceaan.
Volgens een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Marine Ecology Progress Series blijft deze haai overdag meestal op een diepte van 200 of 500 meter en ‘s nachts dicht bij het oppervlak. Dit komt omdat hij dankzij zijn ogen zijn prooi gemakkelijk kan observeren met behulp van de weerkaatsing van de zon, terwijl hij ‘s nachts door het gebrek aan licht naar de oppervlakte komt.
Voedsel van voshaaien
Het belangrijkste voedsel zijn scholen inktvis en vis, daarom wordt hij beschouwd als een gespecialiseerd roofdier. Tot de meestvoorkomende soorten in hun dieet behoren de de Humboldt-inktvis, de lantaarnvis en de Pacifische heek.
De staart van deze haai speelt een belangrijke rol in zijn dieet, omdat hij deze gebruikt om zijn prooi te verdoven en in het nauw te drijven. Dit gebeurt door middel van wervelingen van het water die het slachtoffer verdoven. Hij gebruikt hem ook als een zweep, slaat hard en maakt het doelwit versuft.
Reproductie van voshaaien
Deze haai heeft reproductie via eieren die meestal twee jongen opleveren. Tijdens hun ontwikkeling vertonen de nakomelingen een gedrag dat ovofagia wordt genoemd, dat bestaat uit het voeden met de onbevruchte eieren van de moeder. Om dit te doen, ontwikkelen ze tijdelijke embryonale tanden die voor de geboorte verloren gaan.
Het nageslacht van de soort meet tussen de 60 en 105 centimeter bij de geboorte. Ze zijn geslachtsrijp rond de leeftijd van 12 jaar. Bovendien is de ouderlijke zorg minimaal omdat ze bij de geboorte onafhankelijk zijn, maar in een “kinderkamer” blijven, waar ze worden beschermd door meerdere vrouwtjes. Naarmate ze groeien, migreren ze naar nieuwe plaatsen, gescheiden door leeftijd.
Deze haai plant zich jaarlijks voort, maar heeft geen vast paarseizoen. Ze kunnen op elk moment van het jaar paren.
Staat van instandhouding
Volgens de International Union for the Conservation of Nature staat de voshaai op de lijst van kwetsbare soorten (Engelse link). Dit komt doordat de exemplaren weinig nakomelingen per keer produceren en bovendien worden veel gevangen door visserijbedrijven.
Bedreigingen van de voshaai
De grootste bedreiging voor deze dieren is te wijten aan selectieve en incidentele visserij. Een van de redenen voor de grote vraag is de waardering van hun vlees, vinnen, huid en levers. Hierdoor proberen vissers over de hele wereld ze te vangen.
Op het Aziatische continent is er een aanzienlijke markt voor hun vinnen, aangezien deze deel uitmaken van een traditioneel Chinees gerecht. De meest gewilde delen van de exemplaren zijn echter hun vlees en lever. Dit komt omdat de eerste wordt gebruikt voor menselijke consumptie, terwijl oliën met een hoog vitaminegehalte uit de lever worden gewonnen.
Gelukkig hebben de International Commission for the Conservation of Atlantic Tunas en de Indian Ocean Tuna Commission de vangst van deze haai verboden. Hoewel de inspanningen nog geen vruchten afwerpen, hebben verschillende andere landen toegezegd samen te werken aan de instandhouding ervan, met als doel de mariene biodiversiteit te vrijwaren.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Moreno, J., & Morón, J. (1992). Reproductive biology of the bigeye thresher shark, Alopias superciliosus (Lowe, 1939). Marine and Freshwater Research, 43(1), 77-86.
- Preti, A., Kohin, S., Dewar, H., & Ramon, D. (2008). Feeding habits of the bigeye thresher shark (Alopias superciliosus) sampled from the California-based drift gillnet fishery. CalCOFI Rep, 49, 202-211.
- Aalbers, S. A., Bernal, D., & Sepulveda, C. A. (2010). The functional role of the caudal fin in the feeding ecology of the common thresher shark Alopias vulpinus. Journal of Fish Biology, 76(7), 1863-1868.
- Nakano, H., Matsunaga, H., Okamoto, H., & Okazaki, M. (2003). Acoustic tracking of bigeye thresher shark Alopias superciliosus in the eastern Pacific Ocean. Marine Ecology Progress Series, 265, 255-261.
- Polo-Silva, C., Baigorrí-Santacruz, Á., Galván-Magaña, F., Grijalba-Bendeck, M., & Sanjuan-Muñoz, A. (2007). Hábitos alimentarios del tiburón zorro Alopias superciliosus (Lowe, 1839), en el Pacífico ecuatoriano. Revista de biología marina y oceanografía, 42(1), 59-69.
- Polo Silva, C. J. (2008). Ecología trófica de los tiburones zorro Alopias pelagicus NAKAMURA, 1935 y Alopias superciliosus (Lowe, 1839) en el Pacífico Ecuatoriano (Doctoral dissertation, Instituto Politécnico Nacional. Centro Interdisciplinario de Ciencias Marinas).
- Polo-Silva, C. A. R. L. O. S., Rendón, L., & Galván-Magaña, F. E. L. I. P. E. (2009). Descripción de la dieta de los tiburones zorro (Alopias pelagicus) y (Alopias superciliosus) durante la época lluviosa en aguas ecuatorianas. Pan-American Journal of Aquatic Sciences, 4(4), 556-571.
- Weng, K. C., & Block, B. A. (2004). Diel vertical migration of the bigeye thresher shark (Alopias superciliosus), a species possessing orbital retia mirabilia. Fishery Bulletin, 102(1), 221-229.
- Matsunaga, H., & Yokawa, K. (2013). Distribution and ecology of bigeye thresher Alopias superciliosus in the Pacific Ocean. Fisheries science, 79(5), 737-748.
- Berrondo, L., Pons, M., Forselledo, R., Miller, P., & Domingo, A. (2007). Distribución espacio-temporal y composición de tallas de Alopias superciliosus y A. vulpinus observados en la flota palangrera uruguaya en el Océano Atlántico (2001-2005). ICCAT Collective Volume of Scientific Papers, 60, 566-576.
- Chen, C. T., Liu, K. M., & Chang, Y. C. (1997). Reproductive biology of the bigeye thresher shark, Alopias superciliosus (Lowe, 1839)(Chondrichthyes: Alopiidae), in the northwestern Pacific. Ichthyological Research, 44(2), 227-235.
- Navia, A. F., Mejía-Falla, P. A., & Caicedo, J. (2011). Guía para la identificación de especies de tiburones y rayas comercializadas en el Pacífico colombiano. Squalus, Fundación Colombiana para la Investigación y Conservación de Tiburones y Rayas.