Ontdek meer over de levenscyclus van luizen

Luizen zijn insecten die variëren in hun dieet en hun classificatie. Hier kun je meer te weten komen over dit aspect van hun biologische samenstelling.

Kennis van de levenscyclus van luizen is een van de taken waarmee ouders te maken krijgen als hun kinderen weer naar school gaan. Deze ongewervelden hebben hun slechte reputatie verdiend door op de hoofden van mensen te parasiteren, wat een meer dan gerechtvaardigde afwijzing en afkeer opwekt.

Er is weinig informatie bekend over deze kleine insecten die afhankelijk van de soort verschillende lichaamsdelen bewonen. Ook zijn ze niet alleen een probleem voor mensen, maar we kunnen ze ook op onze huisdieren aantreffen.

De beste verdediging is altijd de aanval, dus wees op de hoogte van de levenscyclus van luizen en trotseer ze “frontaal.”

Kenmerken van luizen

Luizen zijn hemimetabolische insecten die tot de orde Phthiraptera behoren en er wereldwijd om bekend staan dat ze obligate ectoparasieten zijn. In het bijzonder parasiteren ze op bepaalde soorten vogels en zoogdieren.

Bovendien is hun overdrachtsmechanisme heel specifiek. Ze “springen” namelijk niet op een eenvoudige manier van het ene hoofd op het andere, zoals mensen vaak denken.

Luizensoorten

Om luizensoorten van elkaar te onderscheiden, moeten we onderscheid maken tussen kauwende en zuigende luizen. Het belangrijkste verschil tussen de twee onderordes is de soort voeding die hun leden uitvoeren.

De kauwende luizen, die tot de onderorde Mallophaga behoren, voeden zich met de dermale afschilferingen en veren van hun gastheren. Zuigende luizen daarentegen worden ingedeeld in de suborde Anoplura en volgen een heel speciaal dieet.

De laatste worden op ecologisch niveau geïdentificeerd als hematofaag en worden gekenmerkt door zich te voeden met het bloed van hun gastheren.

Bij beide onderordes kan het geslacht van het individu bepaald worden door het uiteinde van zijn achterlijf te observeren. Dit kenmerk van seksueel dimorfisme stelt ons echter niet alleen in staat mannetjes van vrouwtjes te onderscheiden, maar ook de verschillen tussen soorten.

Om kauwende en zuigende luizen van elkaar te onderscheiden zijn er bepaalde uiterlijke kenmerken waarmee rekening gehouden moet worden:

• De vorm en grootte van de kop in verhouding tot het borststuk.
• Het type antennes.
• Het gespecialiseerde mondapparaat: dit kan van het kauwende type zijn (Mallophaga suborde) of van het zuigende type (Anoplura suborde).
• Een verenigd of gesegmenteerd borststuk.
• De vorm van de geslachtsorganen.

De levenscyclus van luizen

De soort die we gekozen hebben om de levenscyclus van luizen uit te leggen is Pediculus humanus capitis, ook bekend als de hoofdluis. Allereerst moet erop gewezen worden dat de aandoening die dit diertje veroorzaakt pediculosis heet en uitsluitend op het menselijk hoofd voorkomt.

Omdat het obligate ectoparasieten zijn, overleven luizen niet langer dan 24 uur buiten hun gastheer, vooral omdat ze in de omgeving de juiste temperatuur en een voedselbron ontberen. Als ze echter op het hoofd van de mens blijven, kunnen ze tussen 22 en 35 dagen leven en honderd eitjes produceren voor ze sterven.

De levenscyclus van hoofdluizen bestaat uit de volgende stadia:

• Neet: Dit is wat we identificeren als het luizenei en is aanwezig tijdens de eerste 6-7 dagen van de cyclus. De neet hecht zich vast aan de hoofdhuid en heeft een hoge overlevingskans. 60% van de eitjes overleeft tot het uitkomen.
• Nimf: Tijdens de volgende 9-10 dagen ontwikkelt zich de nimf; ze komt uit het ei tevoorschijn en is onzichtbaar voor het menselijk oog. Tijdens zijn groei ondergaat de nimf tot 3 verschillende vervellingen van zijn exoskelet.
• Volwassen luis: Na de laatste vervelling van de nimf komt de volwassen luis tevoorschijn, die 15-16 dagen overleeft. Elk vrouwtje legt tussen 4 en 8 eitjes per dag, gescheiden van elkaar, maar ze zitten allemaal aan het haar vast met een kleverige, in water onoplosbare substantie die voorkomt dat ze eraf vallen. In totaal kunnen vrouwtjes in hun leven tot 100-200 eitjes produceren.

Als de luizen de hoofdhuid bijten om bij het bloed te komen, ontstaat de jeuk en het krabben die typisch zijn voor deze aandoening. In sommige gevallen ontstaan zweren door het krabben, want niet alle mensen hebben dezelfde tolerantie voor dit parasitisme.

Kunnen huisdierluizen mensen besmetten?

Zoals hierboven vermeld, vallen verschillende soorten luizen zoogdieren aan. Maar kunnen luizen van huisdieren op mensen worden overgedragen en omgekeerd? Het antwoord is nee.

De luizen die huisdieren en mensen parasiteren behoren tot verschillende soorten. Er is een hoge mate van specificiteit waargenomen tussen luizen en hun gastheren. Met andere woorden, elke soort uit deze groep parasiteert slechts op één soort zoogdier of vogel.

Luizenziekten

De luizensoorten die parasiteren op honden en katten komen voor in de suborde Mallophaga. Als kauwers voeden deze ongewervelden zich met de epitheelresten van huisdieren.

Ze worden daarom in verband gebracht met bepaalde huidziekten als het parasitisme zeer intens is. Denk bijvoorbeeld aan aandoeningen zoals dermatitis, korstvorming, alopecia, en bloedarmoede.

Zoogdieren met een gecompromitteerd immuunsysteem, oud of erg jong, lopen meer kans op ernstigere luizeninfecties. De besmetting kan echter op natuurlijke wijze optreden tussen exemplaren van dezelfde soort, ongeacht hun conditie.

Tot besluit willen we benadrukken hoe belangrijk het is dat je alles weet over deze soort geleedpotigen en hoe je ze kunt determineren. Bedenk echter dat dit artikel slechts een leidraad is. Als je een luizeninfectie vermoedt, moet je naar de dokter gaan.

Het kennen van de levenscyclus van luizen is noodzakelijk op pathologisch en biologisch niveau. Deze ongewervelden zijn van groot belang. Door hun biologie te leren kennen kunnen we ze in de toekomst doeltreffender bestrijden.