Verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke papegaaien
De verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke papegaaien zijn bij sommige soorten gemakkelijk te vinden, maar bij andere niet zozeer. Sommige vereisen zelfs de tussenkomst van een expert op dit gebied of een DNA-analyse van de vogel.
Als je geïnteresseerd bent in dit onderwerp en het seksueel dimorfisme van de meest voorkomende psittacine-papegaaien in huis wilt leren herkennen, zijn hier de sleutels zodat je weet waar je op moet letten.
Misschien vind je het op het eerste gezicht moeilijk, maar maak je geen zorgen, met een beetje oefening zul je al snel in enkele minuten de geslachten van je vogels kunnen onderscheiden.
Kenmerken van de orde Psittacidae
Papegaaien, vogels van de familie Psittacidae, zijn kuddeachtige en uiterst intelligente dieren. Hun prachtige uiterlijk en hun vermogen om menselijke spraak na te bootsen hebben veel vogelliefhebbers ertoe gebracht er een in huis te nemen.
Hun meest typische habitat is het Zuid-Amerikaanse neotropische regenwoud, maar papegaaien leven ook in andere delen van de wereld. In Afrika ten zuiden van de Sahara leven bijvoorbeeld de 10 leden van de onderfamilie Psittacinae, waaronder de bekende roodstaartpapegaai ( Psittacus erithacus).
Het zijn omnivoren wiens dieet voornamelijk bestaat uit zaden en vruchten die in hun leefgebied beschikbaar zijn. Je vindt ze zowel in dichte bossen als op savannen en zelfs in steden, waar papagaaiachtigen zoals de monniksparkiet (Myiopsitta monachus) zich hebben gevestigd als invasieve soorten in streken waar ze niet endemisch zijn.
Seksueel dimorfisme bij mannelijke en vrouwelijke papegaaien
De verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke papegaaien verschillen per soort, waarbij sommige zeer opvallend zijn en andere met het blote oog bijna niet voorkomen. Hier zijn verschillende belangrijke voorbeelden hiervan.
Valkparkiet (Nymphicus hollandicus)
Deze kleine valkparkieten zijn erg populair in huizen vanwege hun schattige uiterlijk en kleine formaat. Ook, hoewel ze niet allemaal het vermogen ontwikkelen om woorden uit te spreken, zijn het uitstekende fluiters en fluiten ze graag melodietjes.
Op het eerste gezicht lijkt het misschien dat er geen verschillen zijn tussen mannetjes en vrouwtjes bij deze soort, maar er zijn er een paar te vinden in de voorouderlijke, bonte- en witgezicht-variëteiten.
- Voorouderlijke parkieten. De vrouwtjes hebben de blos en het geel van de kuif in een vagere kleur dan de mannetjes. Ze hebben ook donkere strepen onder de staart.
- Bonte valkparkiet. De mannetjes verliezen met de eerste vervelling het parelmoerpatroon op de vleugels (waaraan deze variëteit zijn naam te danken heeft). De vrouwtjes daarentegen behouden het.
- Witgezichtsparkieten. De mannetjes hebben een witte gezichtskleuring, terwijl de vrouwtjes grijsachtig zijn en met een minder uitgebreid gebied.
Molukse edelpapegaai (Eclectus roratus)
Deze seksuele dimorfie is waarschijnlijk het gemakkelijkst te zien. Het verenkleed van de mannetjes is diepgroen, bezaaid met rode en blauwe vlekken op de vleugels, en ze hebben een oranje snavel.
De veren van de vrouwtjes daarentegen zijn rood, behalve de borst, die een nogal opvallende elektrische blauwtint heeft. Bovendien is hun snavel zwart.
Grasparkiet (Melopsittacus undulatus)
Ook dit is een favoriet in het huishouden, omdat ze door hun kleine formaat minder luidruchtig zijn dan de grotere psittacines. Ze zijn ook zeer intelligent en sociaal, vormen een hechte band met hun verzorgers en brengen graag tijd met hen door.
Het verschil tussen de geslachten van grasparkieten is ook gemakkelijk te zien: hoewel het verenkleed identiek is, verschilt de structuur boven de snavel, waar de neusgaten zitten, van kleur. Mannetjes hebben een diepblauwe kleur, terwijl vrouwtjes een heel vage blauwe of roze kleur vertonen. De jongen daarentegen hebben een roze-witte structuur tot ze volwassen zijn.
Halsbandparkiet (Psittacula krameri)
Hoewel het houden van deze psittacine in verschillende delen van de wereld verboden is vanwege zijn introductie als invasieve soort, zijn er nog enkele in gevangenschap. Het seksueel dimorfisme bij deze soort is ook duidelijk: mannetjes vertonen een zwarte kraag aan de basis van de kop, een kenmerk dat de vrouwtjes missen.
Kaketoes (Cacatuidae)
Kaketoes zijn een andere van de grote psittacines die slagen in huizen die het zich kunnen veroorloven om ze te houden. Er zijn verschillende soorten die in gevangenschap worden gehouden, zoals de witte kaketoe, de grote geelkuifkaketoe (Cacatua galerita), of de incakaketoe (Lophochroa leadbeateri tegenwoordig ook Cacatua leadbeateri).
De verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke papegaaien van deze soorten is wat subtieler. Naarmate ze groeien, ontwikkelen de vrouwtjes een lichtere iris, van een bruine of roodachtige kleur, terwijl de mannetjes de zwarte tint behouden. Het is echter nodig om dicht bij de vogel te komen om dit onderscheidende kenmerk te waarderen.
Geslachtsbepalingsmethoden bij mannelijke en vrouwelijke papegaaien
Andere soorten, zoals ara’s of Afrikaanse ara’s, hebben geen onderscheidende kenmerken om mannelijke en vrouwelijke papegaaien van elkaar te onderscheiden. Daarom moet je, als je het geslacht van een exemplaar moet weten, je toevlucht nemen tot enkele van deze technieken:
- Palpatie. Mannetjes ontwikkelen meestal een knobbel in het bekkengebied als ze volwassen zijn. Vrouwtjes daarentegen hebben een afgeplatte bekkenstructuur.
- DNA-studie. Een bloedmonster wordt verzameld en geanalyseerd om hun geslachtschromosomen te achterhalen. Het is een test die in het laboratorium wordt uitgevoerd, enigszins invasief, stressvol voor het dier, en vrij duur.
- Eieren leggen. Uiteraard leggen alleen vrouwtjes eieren. Als je geen van de 2 vorige technieken wilt toepassen, kun je gewoon wachten tot een van hen een ei legt!
Hoewel het waar is dat er verschillen zijn in gedrag tussen mannelijke en vrouwelijke papegaaien, zoals de neiging tot praten, of agressiviteit, is dit geen betrouwbare methode om hun geslacht te bepalen. Papegaaien zijn complexe en intelligente wezens, dus hun persoonlijkheid is net zo veranderlijk als die van ieder mens.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Betancur, C. L., Aguilar, S. B., Barrera, C. F., & Mesa, H. (2017). Cytogenetic and molecular sexing of psittacides. Boletín Científico. Centro de Museos. Museo de Historia Natural, 21(1), 112-121.
- del-Valle, C. M. (2008, June). Introducción a la biología y ecología de las psitácidas neotropicales. In Memorias de la Conferencia interna en medicina y aprovechamiento de fauna silvestre, exótica y no convencional (Vol. 4, No. 1, pp. 4-6).