Verplaatste bevers hielpen de schade door klimaatverandering te beperken
Verschillende plaatsen in de wereld hebben de gevolgen van klimaatverandering al ondervonden. Overstromingen, droogtes, intense hittegolven, en warmere watertemperaturen zijn maar een paar van de bekendste voorbeelden van vandaag. Tussen al dit slechte nieuws heeft een recente studie ontdekt dat sommige pas uitgezette bevers hielpen de gevolgen van de klimaatverandering te beperken. Laten we er meer over te weten komen!
Bevers zien we tegenwoordig als ecosysteem-ingenieurs. Dat komt omdat ze in staat zijn habitats te veranderen en verschillende fysisch-chemische veranderingen in hun omgeving te veroorzaken. Daarom is het niet verwonderlijk dat bevers in staat zijn de gevolgen van klimaatverandering te verzachten. Lees verder om te ontdekken hoe ze dat voor elkaar krijgen.
Bevers en het milieu
De Canadese bever (Castor canadensis) is een knaagdier, inheems in Noord-Amerika, dat in staat is volgroeide bomen om te hakken voor voedsel en zijn huis te bouwen. In feite is hij ook verantwoordelijk voor het maken van een soort natuurlijke dam. Het is dit gedrag dat hem de titel van ecosysteem ingenieur heeft opgeleverd.
Hoewel ze onbelangrijk lijken, zorgen dammen ervoor dat het waterpeil van de rivieren geleidelijk stijgt. Ook wordt het land natter en infiltreert er meer water in de bodemlagen, waardoor bodemerosie wordt voorkomen en zelfs bepaalde verontreinigende stoffen worden tegengehouden.
Dankzij alle veranderingen die bevers met hun bouwsels teweegbrengen, profiteren verschillende planten- en diersoorten van hun aanwezigheid. Enerzijds profiteren verschillende vissen, insecten en amfibieën van het verhoogde waterpeil, terwijl de vegetatie het extra vocht gebruikt om te groeien en zich te verspreiden.
Ze helpen het ecosysteem niet altijd
Het is waar dat bevers een groot aantal voordelen voor het ecosysteem creëren. Dat gebeurt echter alleen als ze in hun natuurlijke leefomgeving zijn. Als men deze dieren introduceert in gebieden die nieuw zijn voor de soort, kan het effect op het milieu juist negatief zijn. Dit kan zelfs een gevaarlijk ecologisch onevenwicht veroorzaken.
Een voorbeeld hiervan is het effect dat bevers gehad hebben toen men ze introduceerde in de archipel Tierra del Fuego. Op deze eilanden (Engelse link) hebben ze oeverbossen vernietigd, de structuur en de populatie van aquatische soorten veranderd, en zelfs de temperatuur en de voedingsstoffen van de rivier veranderd.
De herintroductie van bevers in de Skykomish rivier
De meeste bevers die in de Verenigde Staten verspreid waren, zijn in de 20e eeuw uitgeroeid. Dit werd veroorzaakt doordat hun vacht als grondstof voor kleding werd gebruikt. Hierdoor werden veel ecosystemen in deze natie aangetast. Vervolgens begonnen er verschillende ecologische problemen te ontstaan.
Alsof dit nog niet genoeg was, begon de klimaatverandering in verschillende rivieren een ravage aan te richten en veranderde uiteindelijk de hele hydrologie van de ecosystemen. In het geval van de Skykomish rivier steeg de watertemperatuur, sneeuwstormen veranderden in hevige regens en de sneeuwvalbedekkingen werden steeds kleiner.
Dankzij het huidige besef van het belang en de invloed van bevers op het milieu, zijn sinds 2014 verschillende herintroductieprogramma’s (Engelse link) begonnen de zaken te beïnvloeden. Een van deze projecten werd uitgevoerd in de Skykomish River. Daar herplaatste men 69 exemplaren op 13 strategische punten. Dit om te proberen de ravage in het ecosysteem te herstellen.
De voordelen van het herintroduceren van bevers
In 2022 analyseerde een studie (Engelse link), gepubliceerd in het tijdschrift Ecosfeer de effecten van herintroductieprogramma’s op de Skykomish rivier geanalyseerd. Ten eerste deed de aanleg van de dammen het waterpeil stijgen. De temperatuur ervan daalde bovendien met meer dan 2 graden Celsius. Ook nam de vochtigheid toe en kwam er meer water beschikbaar voor plantensoorten.
De veranderingen in het ecosysteem kwamen ook ten goede aan andere iconische dieren zoals de zalm. Die begon last te krijgen van het opwarmende water. Dit betekent dat de eenvoudige herintroductie van bevers een deel van de gevolgen van de klimaatverandering en het ecologisch onevenwicht hielp beperken.
Een ander belangrijk punt om op te merken is dat deze veranderingen zich voordeden één jaar na hun herintroductie. Daarom zijn de huidige voordelen nog maar het begin van het verhaal. Het zal namelijk nog wel even duren voor de bevers helemaal ingeburgerd zijn.
Zoals je ziet is dit weer een prachtig voorbeeld van wat een enkele soort in een ecosysteem vermag. Herintroductie is, en zal, een belangrijk wapen zijn bij het herstel van het milieu. Natuurlijk is er nog een weg te gaan om deze strategieën tot stand te brengen. De gerichtheid van deze projecten is echter veelbelovend.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Dittbrenner, B. J., Schilling, J. W., Torgersen, C. E., & Lawler, J. J. (2022). Relocated beaver can increase water storage and decrease stream temperature in headwater streams. Ecosphere, 13(7), e4168.
- Dittbrenner, B. J. (2019). Restoration potential of beaver for hydrological resilience in a changing climate (Doctoral dissertation).
- Baldini, A., Oltremari, J., & Ramírez, M. (2008). Impacto del castor (Castor canadensis, Rodentia) en bosques de lenga (Nothofagus pumilio) de Tierra del Fuego, Chile. Bosque (Valdivia), 29(2), 162-169.
- Bailey, D. R., Dittbrenner, B. J., & Yocom, K. P. (2019). Reintegrating the North American beaver (Castor canadensis) in the urban landscape. Wiley Interdisciplinary Reviews: Water, 6(1), e1323.
- Mariana, Fasanella & Lizarralde, Marta. (2012). The invasive beaver Castor Canadensis in the tierra del fuego archipelago: A mitochondrial DNA and spatial genetic structure analysis for controlling population expansion. Invasive Species: Threats, Ecological Impact and Control Methods. 101-122.