Taniec pszczół – jaką pełni rolę ten sekretny język?
Taniec pszczół to sposób, w jaki owady lokalizują pożywienie i przekazują informacje swoim towarzyszom. Sposób, w jaki pszczoły miodne lokalizują pożywienie od wieków intryguje przyrodników, ponieważ komunikacja między wieloma zwierzętami wciąż pozostaje tajemnicą dla etologów.
W tym artykule wyjaśnimy, na czym polega taniec pszczół.
Stosunkowo niedawno odkryto taniec pszczół, złożony system komunikacji poprzez ruchy ciała. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym ciekawym i wyrafinowanym zachowaniu.
Taniec pszczół: sekretny język
Pszczoły miodne (Apis mellifera) to owady o złożonej strukturze społecznej. Żyjąc w ulach żywią się nektarem kwiatów występującym w naturze, więc odgrywają kluczową rolę w zapylaniu ekosystemów i utrzymaniu flory.
Znamy jako „taniec pszczół” złożony system komunikacyjny, którego ps zczoły robotnice używają, aby przekazywać pozostałej części ulu kierunek i odległość, w jakiej znajdują się kwiaty. Osiąga się to poprzez serię ruchów i „wywijasów” ciała.
Sam taniec opiera się na dwóch zasadach: odpowiedni kąt i czas trwania. Kąt wskazuje kierunek jedzenia względem słońca, a czas trwania tańca – odległość. W następnej części omówimy te koncepcje.
Taniec pszczół – rodzaje
Mówiąc najogólniej, istnieją dwa rodzaje tańca pszczół: taniec okrągły i taniec wywijany. Kiedy źródło pożywienia znajduje się w promieniu 50 metrów od robotnika wykonuje się taniec okrągły. W nim czas jego trwania wskazuje odległość do źródła pożywienia, ale bez określenia kierunku.
Taniec wywijany ma miejsce, gdy pszczoła znajdzie źródło pożywienia w odległości ponad 150 metrów. Robotnik, który ją wykonuje leci w linii prostej, wraca półkolem do punktu wyjścia, a następnie wykonuje ruch odwrotny i symetryczny.
Wykonując ruch centralny, ciało pszczoły wykonuje „ruchy” z boku na bok. Jednocześnie emituje dźwięk o niskiej częstotliwości. Odległość od momentu poruszenia się jest przybliżoną wskazówką odległości od kwiatów.
Kąt wyznacza kierunek
Jak widzimy, przedstawienie odległości, w jakiej znajdują się kwiaty jest dość proste. Jednak zrozumienie, w jaki sposób pszczoły komunikują kierunek jedzenia jest nieco bardziej złożone.
Pszczoły używają plastra miodu jako mapy do reprezentowania otoczenia ula. Kluczem jest kąt, który pszczoła przyjmuje w stosunku do pionu plastra miodu. Jeśli pszczoła chce wskazać, że kwiaty są skierowane w stronę słońca, wykona część ruchu w kierunku dachu plastra miodu i odwrotnie.
Jeśli kierunek jest pod określonym kątem, powiedzmy 60 stopni na zachód od Słońca, pszczoła wykona ten kąt w stosunku do pionu. Tak więc te skrzydlate owady znają kierunek swojego źródła pożywienia dzięki stosunkowo złożonemu tańcu.
Cierpliwe i przerywane dochodzenie
System ten został odkryty przez austriackiego etologa Karla von Frischa, znanego badacza tych owadów, który rozpoczął pracę w latach trzydziestych XX wieku. Jednak po dojściu partii nazistowskiej do władzy w Niemczech został odsunięty od odpowiedzialności za posiadanie żydowskich przodków.
Mimo to, z powodu straszliwej zarazy, która nawiedziła ule w Bawarii został wezwany do podjęcia próby jej powstrzymania, aby mógł kontynuować swoje badania. Ostatecznie, po żmudnych wysiłkach, udało mu się zademonstrować ten mechanizm, za co w 1973 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii.
Czy możemy komunikować się z pszczołami?
Teraz, gdy już wiemy, jak działa taniec pszczół możemy zbadać kilka możliwości, które się przed nami otwierają. Jedną z nich jest porozumiewanie się z pszczołami miodnymi. Czyli naśladowanie ich tańca, aby zobaczyć, czy będą w stanie go poprawnie zinterpretować.
Grupa naukowców z Uniwersytetu Harvarda rozpoczęła pracę z RoboBee, małym robotem w kształcie owada.
Urządzenie to jest bardzo przydatne do zbierania danych środowiskowych dzięki niewielkim rozmiarom i wszechstronności. A tym razem zostało użyte do analizy zachowania zwierząt. RoboBee został wprowadzony do ula, a następnie naśladował dobrze znany taniec.
Schemat tańca pszczół. Zgodnie z oczekiwaniami naukowców, właśnie tam, gdzie wskazywał taniec pojawiła się grupa pszczół. Ostatecznie, jak widzimy, technologia pozwala nam dowiedzieć się znacznie więcej o zwierzętach, a nawet komunikować się z nimi.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
Frisch, K. V. (1950). Bees: their vision, chemical senses and language (No. QL568. A6 F62).
