Najczęstsze choroby dzikich kotów w niewoli
Choroby dzikich kotów trzymanych w niewoli mają pewne podobieństwa do chorób kotów domowych. Chcesz wiedzieć, które są najbardziej powszechne?
Dzikie koty stanowią zróżnicowaną grupę zwierząt mięsożernych, od małych kotów – z rodzaju Felis – po duże koty – z rodzaju Panthera, Neofelis czy Acinonyx. W tym artykule pokazujemy, jakie są najczęstsze choroby tych dzikich kotów w niewoli.
Choroby zakaźne dzikich kotów w niewoli
Zapalenie błony śluzowej nosa i tchawicy
Po pierwsze należy wiedzieć, że wszystkie koty są podatne na zapalenie nosa i tchawicy. Jest to bardzo zaraźliwa choroba wywoływana przez herpeswirusa, który ma objawy podobne do objawów u kotów domowych. Objawia się jako ostra infekcja górnych dróg oddechowych.
Objawy kliniczne obejmują śluzową lub ropną wydzielinę z nosa, zapalenie spojówek i zapalenie rogówki. Zwykle znikają po 14-28 dniach, chyba że pojawiają się powikłania wywołane przez chorobę bakteryjną. Jeśli dotyka bardzo młodych zwierząt może być poważna i wymagać intensywnej opieki, aby powrócić do zdrowia.
Podobnie jak w przypadku innych herpeswirusów, niektóre koty mogą stać się przewlekłymi nosicielami choroby i okresowo na nią cierpieć.
Kaliciwirus
Po drugie, należy wspomnieć o kalciwirusach. Jest to bardzo zaraźliwy wirus, powodujący kichanie, wydzielinę z nosa i oczu oraz owrzodzenia jamy ustnej. Czasami prowadzi do zgonu, zwłaszcza w przypadku zakażenia płuc, ale niepowikłane przypadki zwykle ustępują w ciągu 15 dni.
I znowu istnieje możliwość, że kot staje się chronicznym nosicielem wirusa i jego objawy będą pojawiać się okresowo.
Panleukopenia
Panleukopenia jest ostrą chorobą związaną z anoreksją, depresją, wymiotami, odwodnieniem i biegunką. Jest to wysoce zaraźliwa infekcja wirusowa przenoszona przez bezpośredni kontakt. Ponadto wirus pozostaje zaraźliwy przez długi czas w środowisku.
Chociaż nie jest to zbyt częste u dzikich kotów, prawdą jest, że czasami występuje, a problem pojawia się, gdy zaraża młode koty. Młody kociak z panleukopenią ma problemy z ośrodkowym układem nerwowym.
Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów
Najbardziej podatnymi na to kotami są gepardy . Dlatego należy unikać ich narażenia na tego koronawirusa, głównie poprzez unikanie kontaktu z zakażonymi kotami.
Nosówka
Jest to paramyksowirus, który powoduje śmiertelną chorobę u dzikich kotów, które miały kontakt z zakażonymi psami. A te, które nie umierają pozostają nosicielami subklinicznymi przez całe życie.
Białaczka u dzikich kotów w niewoli
Chociaż jest to choroba zawsze rozpoznawana u kotów domowych –została również opisana u dzikich kotów. Generalnie powoduje oznaki osłabienia układu odpornościowego. Zazwyczaj ogrody zoologiczne prowadzą negatywną politykę populacyjną przeciwko temu wirusowi.
HIV u dzikich kotów w niewoli
Opisano również liczne retrowirusy wywołujące tę chorobę u dzikich kotów, w większości związanych z wirusem wywołującym ją u kotów. Objawy są różne, od zaburzeń siatkówki oka po zapalenie dziąseł lub zaburzenia neurologiczne.
Wirus brodawczaka
Został opisany u panter, żbików, lwów, lampartów itp. Zazwyczaj każdy z nich był zakażony specyficznym dla gatunku wirusem brodawczaka.
Objawy obejmują zmiany skórne i w jamie ustnej. Niektóre postępują i powodując guzy, które mogą spowodować śmierć zwierzęcia.
Inne choroby dzikich kotów w niewoli
Bakteryjne zapalenie żołądka
Helicobacter spp. jest przyczyną tej choroby, która dotyka przede wszystkim gepardy. Objawy obejmują przewlekłe wymioty, wrzody żołądka, utratę wagi, anoreksję i ogólne złe samopoczucie.
Gąbczasta encefalopatia bydła
Ta choroba jest znana na całym świecie jako „choroba szalonych krów”. Została opisana w populacjach kotowatych europejskich, które były karmione tuszami krów dotkniętych chorobą.
Dermatofitoza u dzikich kotów w niewoli
Na koniec warto również omówić dermatofitozę. Jest to choroba pasożytnicza, którą wywołują grzyby dermatofitowe, zwykle Microsporum canis. Objawy obejmują wypadanie sierści, łysienie, zaczerwienienie, zgrubienie i pękanie skóry itp. Łysienie jest najbardziej widoczne na uszach, kończynach lub szyi, chociaż może być również ogólne.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Fowler M, Miller R. Zoo & wild animal medicine. 5th ed. Philadelphia: W.B. Saunders; 1993. Pág.: 491-501.