Króliczak wulkaniczny: siedlisko, charakterystyka, żywienie i rozmnażanie

Króliczak wulkaniczny zaskoczy Cię swoim uroczym wyglądem, ale możliwe, że za kilka lat nikt już nie będzie w stanie go zobaczyć. Poznajmy go więc trochę lepiej.

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez.

Ostatnia aktualizacja: 06 listopada, 2022

Zasięg tego małego zajęczaka jest słabo widoczny na mapach. Wskrzeszony z tego, co uważano za wymarłe, króliczak wulkaniczny nadal zamieszkuje niektóre lasy w Meksyku, chociaż bardzo trudno jest go dostrzec.

W tym artykule poznasz to urocze małe zwierzę, mieszkańca wulkanów i na granicy zniknięcia, tym razem na poważnie. Nie przegap niczego, bo każdy gatunek się liczy, jeśli chodzi o walkę o ochronę tego domu, który nazywamy Ziemią.

Taksonomia i charakterystyka

Króliczak wulkaniczny, znany również jako królik wulkaniczny, to gatunek ssaka z rodziny zającowatych, należący do rodziny Leporidae i rodzaju Romerolagus. Jego naukowa nazwa to Romerolagus diazi.

Ten mały zajęczak wygląda jak mniejsza, bardziej okrągła wersja królika europejskiego (Oryctolagus cuniculus). Jego tylne nogi są małe, ogon śladowy, a uszy zaokrąglone. Jego żółtawo-brązowe futro, z czarnymi końcówkami uszu, pomaga mu w kamuflowaniu się na ziemi i w suchych trawach.

Siedlisko króliczaka wulkanicznego

To zwierzę żyje na górnych stokach uśpionego łańcucha wulkanicznego na południe od Mexico City, na wysokościach od 2800 do 4250 metrów. Klimat, mimo że region znajduje się blisko równika, jest umiarkowany ze względu na duże wysokości.

Preferują tereny zalesione, z dużą ilością trawy, gdzie się ukrywają i żerują. Na tych terenach jest dużo sosen, które zapewniają otwartą przestrzeń i umożliwiają rozwój gęstej roślinności pomimo niskich temperatur.

Te zajęczaki są zwierzętami roślinożernymi, więc ich głównym źródłem pożywienia są trawy wiechlinowate (Festuca amplissima, Stipa ichu, Epicampes). Spożywa jednak również inne delikatne trawy, trawy cierniste (Erynigium i Cyrsium) lub korę. Podczas letnich deszczów często podchodzą do upraw, aby się pożywić.

Zachowanie króliczaka wulkanicznego

Jest to ssak stadny, choć nie tworzy zbyt dużych grup: w jednym czasie żyje razem od 2 do 5 osobników. Grupy te są zdominowane przez parę lęgową, przy czym pierwsze miejsce w hierarchii zajmuje samica.

Romerolagus diazi jest jedynym członkiem rodziny Leporidae znanym z wokalizacji. Wydają 2 różne rodzaje nawoływań: krótkie, wysokie szczekanie i bardziej subtelne, nieco mniej słyszalne ćwierkanie. Komunikują się również poprzez stukanie tylnymi łapami o ziemię. O statusie rozrodczym informują gruczoły zapachowe znajdujące się na podbródku i w pachwinach.

Podczas gdy dominujące samice wykazują antagonistyczne zachowania wobec podległych osobników, dominujące samce nie. Interakcje społeczne, takie jak pielęgnacja i zabawy, są zwykle obserwowane w grupach.

Króliczak wulkaniczny jest zwierzęciem głównie pełzającym, z kilkoma szczytami łagodnej aktywności w ciągu dnia i nocy. Tworzą podziemne korytarze, w których ukrywają swoje młode i chronią się przed drapieżnikami, takimi jak łasice, ryjówki i lisy szare.

Rozmnażanie

Zwierzęta te rozmnażają się przez cały rok, chociaż latem są bardziej aktywne. Niewiele wiadomo o ich rozmnażaniu w warunkach naturalnych, ale wiadomo, że budują gniazda w małych zagłębieniach w ziemi ukrytych w trawach i pokrywają je swoim futrem i resztkami roślin.

Ciąża trwa 39 dni i mogą mieć do 3 młodych w miocie. Młode spędzają w gnieździe tylko 2 tygodnie, po czym matka przenosi je do nory. Do 3 tygodnia życia nie będą w stanie samodzielnie się poruszać ani karmić. Do tego czasu są całkowicie zależne od matki.

Dostęp do partnerów zależy od statusu w hierarchii: tylko para dominująca rozmnaża się. Jeśli jednak jeden z nich umrze, zastępuje go następny w kolejności. Dojrzałość płciową osiąga w wieku 8 miesięcy.

Status ochronny króliczaka wulkanicznego

Ten gatunek jest zagrożony (EN), a jego populacja licząca około 7000 dorosłych osobników zmniejsza się. W jego środowisku naturalnym występuje wiele zagrożeń, a wszystkie one pochodzą od ludzi: budowa dróg, utrata siedlisk na rzecz rozwoju rolnictwa i mieszkalnictwa, górnictwo, łowiectwo, pożary, działalność rekreacyjna… lista mogłaby być dłuższa.

Mimo że obecnie podejmowane są próby programów ochrony ex situ, a niektóre obszary zostały objęte ochroną, nie istnieje żaden plan odbudowy i monitorowania tego miejsca. Przed nami jeszcze długa droga do zagwarantowania obecności tego gatunku na naszej planecie i możemy mieć tylko nadzieję, że dotrą na czas.