Pożywienie kangurów – czym się żywią?!
Kangury są jednym z najbardziej charyzmatycznych gatunków występujących w Australii. W rzeczywistości, są one unikalną grupą ssaków w królestwie zwierząt, ponieważ posiadają worek, które służy do schronienia ich młodych podczas dorastania. Ponadto kangury zamieszkują tereny suche i jałowe, dlatego też wykształciły pewne strategie ułatwiające im zdobywanie pożywienia. Zwierzęta te są klasyfikowane jako torbacze, takson, który obejmuje również stadnych kangurów i walabii. Aby uniknąć nieporozumień, w tym miejscu zostaną omówione 3 najbardziej znane gatunki kangurów: rudy (Macropus rufus), kangur olbrzymi (Macropus giganteus) i kangur szary (Macropus fuliginosus).
Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym, jak żywią się te ssaki.
Charakterystyka kangurów
Kangury osiągają wysokość 1,6 metra, a sam ogon ma kolejne 120 centymetrów. Dzięki tak dużym rozmiarom uznawane są za jedne z największych torbaczy, jakie istnieją. Ponadto mają mocne i muskularne nogi, które pomagają im poruszać się, skacząc po ich siedlisku.
Te ssaki mają miękką i pluszową sierść, zwykle szarą, brązową i beżową. To ubarwienie jest jaśniejsze w okolicy brzucha i ciemniejsze na plecach. Ta cecha może się nieco różnić w zależności od lokalizacji i pory roku, ponieważ okazy zmniejszają gęstość włosów, aby lepiej wytrzymać wysokie temperatury.
Kangur ma również mniejsze przednie nogi niż tylne, których używa w podobny sposób jak ludzkich rąk. Kończyny te mają jednak pazury na każdym z palców. Dzięki temu może ich używać do kopania w poszukiwaniu pożywienia lub wody.
Jaka wygląda dieta kangurów?
Kangury to zwierzęta roślinożerne, które specjalizują się w spożywaniu ziół i małych roślin. Na ogół mogą trawić dużą liczbę liści krzewiastych lub nadrzewnych, pod warunkiem, że są zielone. Robią to, aby mieć pewność, że ich pożywienie również zawiera pewną ilość wody. Dzięki temu nawadniają się, jednocześnie będąc pożywione.
Zwierzęta te są przyzwyczajone do „wypasu” na rozległych równinach swojego terytorium. Jednak mają również tendencję do aktywnego poszukiwania określonych roślin (takich jak sukulenty, pąki, komosy i lilie), aby uzupełnić swoją dietę. Kangur szary również zjada trujące krzewy, ponieważ ma zdolność do uodparniania się na działanie niektórych toksyn roślinnych, takich jak fluorooctan.
Dieta kangurów obejmuje roślinność dostępną na większości zielonych łąk w ich środowisku, ale nie ograniczają się one do tego obszaru. Ich zdolności adaptacyjne oznaczają, że te torbacze atakują również uprawy ludzkie. Dlatego niektórzy uważają je za szkodniki i polują na nie w celu ochrony upraw.
Trudne zadanie trawienia roślin
Roślinożercy potrzebują pewnych adaptacji, aby móc trawić zjadane przez siebie rośliny. Dzieje się tak, ponieważ gatunki roślin mają komórki odporne na trawienie. Z tego powodu niektóre zwierzęta, takie jak przeżuwacze, długo mielą swoje pożywienie, aby wykorzystać składniki odżywcze zawarte w roślinie.
To samo dotyczy kangurów, których ciała przystosowały się do maksymalnego wykorzystania ich diety. Po pierwsze, zęby tych zwierząt mają kilka spłaszczonych przedtrzonowców, aby lepiej rozdrabniać liście. Ponadto zęby trzonowe mają nieregularne kształty, które pozwalają im wcinać się w łodygi traw.
Rola żołądka
Doskonałe mielenie żywności bardzo pomaga w trawieniu warzyw. Jednak, aby proces przebiegał sprawniej, konieczne jest, aby układ pokarmowy również wykazywał pewne zmiany. W przypadku kangurów modyfikacja ta znajduje się w ich żołądku, który jest podzielony na kilka komór (jak u niektórych przeżuwaczy).
Torbacze te wykorzystują proces fermentacji, którego funkcją jest wstępne trawienie spożywanych przez siebie roślin. Aby to zrobić, komory żołądka przechowują pewne bakterie, które są nieszkodliwe dla kangura, które zaczynają rozkładać pokarm po wejściu do żołądka. W ten sposób żywność szybko się rozkłada, a jej składniki odżywcze są lepiej przyswajane.
Wpływ żywności na kangury
Jak widać, kangury mają ogromne i wydajne ciało, które jest przystosowane do ich roślinożernej diety. Dzięki temu nie tylko korzystają ze wszystkich składników odżywczych, które rośliny mogą im zaoferować, ale także są odporne na niektóre z ich toksyn. W związku z tym uważa się je za zwierzęta zdolne do przystosowania się, które chętnie żywią się różnymi gatunkami roślin.
Choć wydaje się to pozytywne, w rzeczywistości mogą one stać się problemem dla zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Dzieje się tak dlatego, że tereny uprawne służą im również jako źródło pożywienia i powodują straty ekonomiczne ludności. Kangur konkuruje również z bydłem o pastwiska, co staje się dylematem dla hodowców.
Jakby tego było mało, populacja kangurów wzrosła w ostatnich dziesięcioleciach, co zwiększyło niezadowolenie społeczne. W związku z tym rząd australijski musiał ustanowić prawa, aby je kontrolować i chronić. Dzięki temu negatywne skutki zostały znacznie zredukowane bez narażania stabilności gatunku.
Kangury to jedne z najbardziej charyzmatycznych zwierząt w okolicy, ale ich wysoka skuteczność w zdobywaniu pożywienia sprawia, że stanowią ukryte zagrożenie ekologiczne. Nie oznacza to jednak, że należy je likwidować, gdyż ich eliminacja mogłaby jedynie doprowadzić do kolejnego zachwiania równowagi naturalnych interakcji. Lepiej jest znaleźć równowagę, w której gatunki mogą dobrze ze sobą współistnieć.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Sorensen, J., & Dearing, M. (2003). Elimination of plant toxins by herbivorous woodrats: revisiting an explanation for dietary specialization in mammalian herbivores. Oecologia, 134(1), 88-94.
- Coulson, G. (1993). Use of heterogeneous habitat by the western grey kangaroo, Macropus fuliginosus. Wildlife Research, 20(2), 137-149.
- Leong, L. E. X., Khan, S., Davis, C. K., Denman, S. E., & McSweeney, C. S. (2017). Fluoroacetate in plants-a review of its distribution, toxicity to livestock and microbial detoxification. Journal of animal science and biotechnology, 8(1), 1-11.
- McArthur, C., & Sanson, G. D. (1988). Tooth wear in eastern grey kangaroos (Macropus giganteus) and western grey kangaroos (Macropus fuliginosus), and its potential influence on diet selection, digestion and population parameters. Journal of Zoology, 215(3), 491-504.
- Ellis, B. A., Russell, E. M., Dawson, T. J., & Harrop, C. J. F. (1977). Seasonal changes in diet preferences of free-ranging red kangaroos, euros and sheep in Western New South Wales. Wildlife Research, 4(2), 127-144.
- Russell, E. M. (1974). The biology of kangaroos (Marsupialia‐Macropodidae). Mammal Review, 4(1‐2), 1-59.