Szop pracz: charakterystyka, zachowanie i siedlisko
Szop pracz jest dobrze znanym gatunkiem w Stanach Zjednoczonych, ale w Europie jest bardziej egzotyczny. Dzieje się tak pomimo faktu, że ten wszystkożerca zdołał rozprzestrzenić się na znaczną część świata od XX wieku dzięki przemysłowi futrzarskiemu. W Hiszpanii również występują dzikie szopy, ale powód jest nowszy i równie nieodpowiedzialny.
Pomimo swojej zdolności do ekspansji i inwazyjności, ssak ten jest jednym z najbardziej interesujących i fascynujących ssaków na świecie. Oprócz tego, że ma piękną “maskę” zdobiącą jego oczy, która podkreśla jej spojrzenie, urzeka swoim zachowaniem i umiejętnością używania łapek niemal jak człowiek. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, czytaj dalej.
Status taksonomiczny
Szop pracz (Procyon lotor) jest jednym z 3 gatunków należących do rodziny Procyonidae, zaliczanej z kolei do rzędu drapieżników. Oprócz gatunków, które nas tu dotyczą, Procyon cancrivorus i Procyon pygmaeus są również znane jako szopy pracze. Istnieje kilka podgatunków szopa pracza, które wcześniej uważano za odrębne okazy.
Chociaż wszystkie szopy pracze wchodzące w skład specyficznego kompleksu P. lotor są do siebie bardzo podobne, należy zauważyć, że w obrębie tego samego gatunku wymieniono aż 22 warianty. Procyon lotor marinus i Procyon lotor hirtus to tylko niektóre z nich.
Istnieją 3 gatunki szopów i do 22 podgatunków w obrębie samego szopa pracza.
Charakterystyka szopa pracza
Szop pracz jest jednym z najbardziej reprezentatywnych wszystkożernych zwierząt w Ameryce, należącym do rodziny szopowatych, podobnie jak ostronos. Gatunek ten waży zwykle około 7 kilogramów, chociaż ma dużą zdolność do gromadzenia tłuszczu i dorastania do 15 kilogramów. Jego futro ma kolor od szarego do czarnego i charakteryzuje się pierścieniami na ogonie i zamaskowaną mordką.
Długość dorosłego osobnika może wahać się od 60 do 90 centymetrów, a ogon odpowiada znacznej części jego całkowitej wielkości, o wymiarach od 20 do 40 centymetrów. Obie kończyny (przednia i tylna) mają 5 palców, co pozwala szopowi doskonale manewrować w swoim otoczeniu.
Samce są zwykle cięższe niż samice. Ciało szopa pracza może składać się z nawet 50% tłuszczu.
Dieta
Zwierzęta te mają zęby dostosowane do ich zróżnicowanej diety, na którą składają się gryzonie, płazy, ryby, gady, skorupiaki, ptasie jaja, a nawet owoce i nasiona. Jest uważany za wszystkożerne zwierzę o wielkich zdolnościach oportunistycznych, ponieważ zjada wszystko, co stanie na jego drodze (w tym paszę dla innych zwierząt i śmieci pochodzenia ludzkiego).
Szopy mają szczękę z 40 zębami, na którą składają się m.in. rozwinięte kły i trzonowce przystosowane do tej mieszanej diety. Wykryto okazy pożerające ciała innych martwych ssaków, chociaż nie jest to najczęstsze u gatunku.
Zachowanie szopa pracza
Ich wszechstronna dieta sprawia, że są jednymi z dzikich zwierząt, które w największym stopniu korzystają z ludzkich odpadów, co doprowadziło do tego, że szopy są uważane za szkodniki i są silnie dotknięte polowaniami i zabijaniem na drogach. W kontaktach z ludźmi są zazwyczaj spokojne. Natomiast mogą stać się agresywne i gryźć, zwłaszcza w obecności psów i innych zwierząt domowych.
Zwierzęta te często podchodzą do koryta rzeki w celu zdobycia pożywienia, a nawet umycia się, dlatego też nazywane są niedźwiedziami (mimo, że nie należą do rodziny Ursidae). Są one nocne i samotne, więc samce i samice spotykają się tylko w celu rozmnażania.
Należy zauważyć, że niektórzy etolodzy kwestionują tę klasyczną koncepcję samotnego szopa pracza. W rzeczywistości ostatnie badania pokazują, że samice mają tendencję do dzielenia się jedzeniem i łączą się, aby zjeść je w rzekach, podczas gdy samce tworzą koalicje, aby bronić swojego jedzenia
Słynne mycie rąk
Jak powiedzieliśmy powyżej, , zmysł dotyku u szopów jest wyjątkowo dobrze rozwinięty. Zbierają wszystko, co znajdą, zanim włożą to do ust, a w wielu przypadkach używają rąk jako miski do przenoszenia jedzenia z jednego miejsca na drugie.
Szczególnie interesujące jest obserwowanie, jak szopy “myją” pokarm w rzekach i źródłach wody. W każdym razie nie robią tego ze względów higienicznych. Wilgoć poprawia dokładność receptorów nerwowych w ich dłoniach, dlatego nawilżają przedmioty i jedzenie, aby skuteczniej je rozpoznawać.
Reprodukcja
Chociaż sezon lęgowy różni się w zależności od populacji, szopy zazwyczaj rozmnażają się między późną zimą a wczesną wiosną. W tym okresie samce zwiększają zasięg żerowania i patrolują duże obszary w poszukiwaniu samic, z którymi mogą się rozmnażać.
Okres ciąży u matki wynosi od 63 do 65 dni. Gatunek ten rodzi zazwyczaj jeden miot rocznie, który składa się z 3-7 młodych. Rodzą się zupełnie bezbronne i muszą być karmione piersią przez matkę przez kilka tygodni. Zwykle pozostają z matką przez pierwszą zimę życia, opuszczając ją wiosną (1 rok po urodzeniu).
Siedlisko szopa pracza
Środowiskiem życia szopów są lasy liściaste lub mieszane, gdzie śpią w dziuplach drzew, norach lub jaskiniach, a także zamieszkują w pobliżu rzek i innych środowisk rzecznych. Żerując na ludzkich odpadach, a nawet na jedzeniu dla zwierząt domowych, ssaki te były w stanie przystosować się do środowiska miejskiego. Oznacza to, że można je znaleźć w garażach, na strychach i w pomieszczeniach mieszkalnych.
Podgatunek borealny, najbardziej rozpowszechniony, występuje od południowej Kanady do Panamy. Jego obecność w Europie jest stosunkowo niedawna i, jak wspomniano powyżej, spowodowana jest ucieczką z ferm futrzarskich. Populacje można znaleźć również w Niemczech, Japonii, byłym Związku Radzieckim i innych regionach.
W Hiszpanii pojawiło się kilka bardzo nowych kolonii. Wynika to z jego wykorzystania jako zwierzę domowe po tym, jak stał się modny w Stanach Zjednoczonych. Więc zaczął być eksportowany do Europy, co spowodowało dziesiątki porzuconych okazów.
Szop pracz jako zwierzę domowe?
Szopy są bardzo złymi zwierzętami domowymi. Przede wszystkim mogą być agresywne i jako zwierzęta nocne źle dostosowują się do rozkładu dnia człowieka. Porzucone niszczą gniazda rodzimych gatunków i mogą rozprzestrzeniać wściekliznę. W rezultacie są one uznawane za jeden z wielu gatunków inwazyjnych i zabijane, a zatem – po raz kolejny – konsekwencje ludzkiego egoizmu są namacalne.
Szop pracz jest fascynującym zwierzęciem, ale również niezwykle zdolnym do adaptacji. Dlatego należy uregulować (lub zakazać) jej posiadanie i za wszelką cenę zapobiec jej dalszemu rozprzestrzenianiu się na świecie. Jest to bardzo wyjątkowy ssak, ale wygląda piękniej w swoim rodzimym zasięgu niż jako gatunek inwazyjny.