Czym jest rozedma płuc u psów?
Choroby układu oddechowego stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia zwierzaka. Dzieje się tak, ponieważ utrudniają proces dotlenienia krwi, co powoduje problemy w różnych narządach organizmu. Wśród tych zaburzeń jest rozedma płuc, która zwykle pozostawia poważne następstwa, które komplikują życie psów.
Rozedma to stan, który utrudnia oddychanie psom. Z tego powodu jest uważany za część przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Czytaj dalej i dowiedz się więcej o tej chorobie.
Co to jest rozedma płuc?
Rozedma to choroba spowodowana stanem układu oddechowego. Ta sytuacja powoduje, że psy mają problemy z wydychaniem powietrza, które dostaje się do ich płuc, co powoduje problemy z oddychaniem. Przyczyny tego stanu są zróżnicowane i można zidentyfikować co najmniej 3 różne formy rozedmy płuc: pęcherzykową, śródmiąższową i podskórną.
1. Rozedma pęcherzykowa
Ten rodzaj rozedmy jest jednym z najczęstszych u psów, ponieważ stany chorobowe występują bezpośrednio w płucach. W tym stanie pęcherzyki pęcherzykowe odpowiedzialne za dotlenienie krwi „pęcznieją ”. Dlatego struktury te nie mogą wykonywać swojej pracy i uniemożliwiają zwierzęciu oddychanie.
Rozedma pęcherzykowa jest zwykle spowodowana stanem wtórnym. Jednak niektóre przypadki są wynikiem przewlekłej choroby obturacyjnej, więc pies musi przyjmować leki przez całe życie.
2. Rozedma śródmiąższowa
Odma śródmiąższowa powoduje, że “pęcherzyk” powietrza znajduje się poza płucami. Problem ten wynika z uszkodzenia jakiejkolwiek części układu oddechowego, co umożliwia wydostanie się pewnej ilości tego gazu na zewnątrz. W wyniku tego wycieka do tkanki łącznej i zlepia się wokół narządów.
Uszkodzenia tej odmy zależą od ilości powietrza w pęcherzyku, ponieważ wszystkie struktury wewnętrzne są uszkadzane przez ciśnienie. Taka sytuacja powoduje, że różne narządy są zagrożone. W związku z tym, objawy i ich leczenie są nieco bardziej złożone niż w innych przypadkach.
3. Rozedma podskórna
Ten rodzaj rozedmy jest dość rzadki, ponieważ potrzebne są idealne warunki, aby się pojawiła. Na ogół zachowuje się jak rozedma śródmiąższowa, ale powietrze gromadzi się prawie pod skórą (więc jest uważane za podskórne). Podobnie powoduje różne obrazy kliniczne w zależności od obszaru, w którym znajdują się „pęcherzyki”.
Co powoduje rozedmę płuc?
Rozedma płuc u psów jest spowodowana w każdym przypadku innymi przyczynami. Większość z nich jest jednak spowodowana istniejącymi wcześniej chorobami układu oddechowego. Niektóre z najczęstszych przyczyn są wymienione poniżej:
- Zapalenie oskrzeli: zapalenie oskrzeli, które nieleczone może prowadzić do rozedmy pęcherzykowej.
- Uraz: każde silne uderzenie w okolice jamy brzusznej może prowadzić do powstania odmy. Dotyczy to również niektórych wypadków, takich jak potrącenia.
- Pasożyty: niektóre endopasożyty mogą atakować płuca i docierać do pęcherzyków płucnych, więc mogą powodować stan zapalny, który blokuje mechanizm pęcherzykowy.
- Rak: inwazyjne procesy nowotworowe mogą powodować uszkodzenie płuc i prowadzić do choroby płuc.
- Rany perforujące: każda głęboka rana perforująca jakąkolwiek część układu oddechowego może prowadzić do rozedmy płuc. Za większość tych przypadków odpowiedzialne są ugryzienia.
- Uwarunkowania genetyczne: istnieje choroba zwana wrodzoną rozedmą płuc, która jest wynikiem uwarunkowań genetycznych psa. Choroba ta powoduje zniekształcenie płuc, które uniemożliwia psom oddychanie.
- Operacje: Po niektórych operacjach psy mogą wykazywać rozedmę śródmiąższową.
Objawy rozedmy
Najbardziej oczywistymi objawami choroby są duszność i kaszel. Istnieją jednak inne znaki ostrzegawcze, które mogą wskazywać na rozedmę płuc. Poniższa lista zawiera niektóre z tych sygnałów:
- Utrata wagi.
- Letarg
- Mała odporność na ćwiczenia.
- Osłabienie.
- Utrata apetytu
- Szybkie bicie serca
- Wybrzuszenie w jednej lub różnych częściach ciała.
Diagnostyka rozedmy płuc u psów
Lekarz weterynarii musi wykluczyć długą listę możliwych patologii, więc badania fizykalne, badania laboratoryjne i rentgenowskie będą przeprowadzane na pacjencie, a badania uzupełniające mogą być wymagane, aby pomóc w diagnozie. Dzięki temu możliwe jest ustalenie przyczyny patologii i przypisanie odpowiedniego leczenia.
Należy pamiętać, że diagnoza polega na wykryciu rozedmy i odkryciu problemu, który spowodował stan. Dlatego tylko profesjonalista w dziedzinie zdrowia zwierząt jest w stanie dokonać odpowiedniej oceny. Nigdy nie próbuj samodzielnie diagnozować ani podawać leków swojemu zwierzęciu.
Leczenie rozedmy psów
Leczenie tej patologii będzie zależeć od ciężkości przypadku, jak pies może wymagać hospitalizacji w celu zapewnienia tlenu. Pierwsza część obserwacji skupia się na ustabilizowaniu symptomatologii psa. Leki rozszerzające oskrzela i przeciwzapalne są stosowane w celu poprawy oddychania.
Następnie przeprowadza się analizę uszkodzeń w płucach i usuwa części, które uległy atrofii (w procesie znanym jako lobektomia ). Podobnie opieką są dotknięte chorobą narządy i zapewnia się im to, co jest niezbędne do ich regeneracji. Na koniec, w pierwszej kolejności zajmiemy się przyczyną, która spowodowała rozedmę płuc.
Psy nie mają poważnych, długotrwałych następstw, jeśli zostaną wcześnie zdiagnozowane. Dotyczy to pacjentów wymagających interwencji chirurgicznej, ponieważ powrót do zdrowia zwykle nie wiąże się z wieloma komplikacjami. Ogólnie rzecz biorąc, normalną opieką jest ograniczenie ćwiczeń i odpoczynek. Pamiętaj jednak, aby postępować zgodnie ze wskazówkami podanymi przez weterynarza.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Akhtardanesh, B., Azari, O., & Vosough, D. (2007). Uncomplicated generalized subcutaneous emphysema in a dog. Iranian journal of veterinary surgery, 2(5), 93-97.
- Billet, J. P., & Sharpe, A. (2002). Surgical treatment of congenital lobar emphysema in a puppy. Journal of small animal practice, 43(2), 84-87.
- Mass, B., Ikeda, T., Meranze, D. R., Weinbaum, G., & Kimbel, P. (1972). Induction of experimental emphysema: cellular and species specificity. American Review of Respiratory Disease, 106(3), 384-391.
- Snider, G. L., Lucey, E. C., & Stone, P. J. (1986). Animal models of emphysema. American Review of Respiratory Disease, 133(1), 149-169.
- Han, H. J., & Kim, J. H. (2019). Concurrent pulmonary hypoplasia and congenital lobar emphysema in a young dog with tension pneumothorax: a rare congenital pulmonary anomaly. Acta Veterinaria Scandinavica, 61(1), 1-6.
- Vicens, B., Reventós, J., & Concustell, E. (1977). Estudio de las alteraciones de las propiedades tensioactivas del surfactante pulmonar del perro por la produccion de un enfisema experimental papainico. Archivos de Bronconeumología, 13(3), 168-173.