Grijze walvis verbreekt het record voor de langste dierenreis!

Een grijze walvis heeft de grootste afstand afgelegd die ooit door een levend zoogdier is vastgelegd. Wat is de oorzaak van dit gedrag? Is dit normaal voor deze soort? Blijf lezen!

Geschreven en geverifieerd door de bioloog Samuel Sanchez.

Laatste update: 21 december, 2022

Soms verrast de natuur ons met dit soort nieuws: een grijze walvis heeft het record van de langste reis door een dier verbroken en heeft de halve wereld afgereisd! Na zijn recordbrekende reis is het gecontroleerde exemplaar van de Eschrichtius robustus tot op de dag van vandaag het wilde zoogdier dat het verst door de zee heeft gereisd sinds de registratie begon.

Bij het horen van dit soort nieuws komen er een aantal vragen bij je op. Waarom heeft het dier zo ver gezwommen? Is dit natuurlijk gedrag? Heeft menselijk ingrijpen iets te maken met deze prestatie? In dit artikel zullen we deze vragen en nog veel meer beantwoorden. Mis het niet!

Het nieuws

De prestatie van dit dier werd op 8 juni 2021 opgepikt door het tijdschrift Nature (Engelse link). Ze meldden dat een grijze walvis (Eschrichtius robustus) in een variabele tijd bijna de helft van de wereld (ongeveer 20.000 kilometer) door de zee had kunnen afleggen met intervallen. Laten we dit nader gaan bekijken.

Deze mannelijke grijze walvis werd voor het eerst ontdekt in Walvisbaai, Namibië, in 2013. Zoals aangegeven door National Geographic, was dit de eerste waarneming van de soort op het zuidelijk halfrond.

Deze ontmoeting met het exemplaar vond al enkele jaren geleden plaats. Het heeft echter lang geduurd om te ontdekken dat de mysterieuze walvisachtigen uit het noorden van de Stille Oceaan kwamen.

Om de oorsprong van de walvis te achterhalen, werden oppervlakkige monsters van de huid genomen. Daarnaast heeft men er genetische analyses op uitgevoerd. Het resulterende wetenschappelijke artikel is gepubliceerd in de Royal Society (Engelse link).

Hierin wordt gesteld dat het exemplaar mogelijk afkomstig is van de bedreigde populatie van de westelijke noordelijke Stille Oceaan. Deze populatie telt tegenwoordig nog slechts ongeveer 200 exemplaren.

Met de genetische analyse van de walvisachtigen werd bevestigd dat hij in een zeer korte periode, tussen mei en juni 2013 minstens 20.000 kilometer (bijna de helft van de wereld) had afgelegd. Voor een soort die normaal 8.000 tot 11.000 kilometer reist in zijn leven heeft deze enorme verplaatsing geen biologische betekenis.

Waarom maakte deze grijze walvis zo’n lange reis?

Toen de geciteerde co-auteur Simon Elwen in 2013 op de hoogte werd gebracht van de grijze walvis in Namibië, was hij nogal sceptisch. In zijn eigen woorden: “Het is alsof iemand zegt dat ze een ijsbeer in Parijs hebben gevonden. Het is fysiek mogelijk, maar het lijkt niet erg waarschijnlijk.”

Op dit punt kan men zich alleen maar afvragen waarom zo’n groot dier zijn energie zou verspillen en zijn eigen voortbestaan op het spel zou zetten om zo ver te reizen. Wetenschappers hebben geen direct antwoord op deze vraag. Ze zullen meer onderzoek moeten doen naar de zaak. Ze overwegen hierbij een aantal verschillende hypothesen.

In de eerste plaats kan nooit worden uitgesloten dat het dier verloren is gegaan of dat het een aangeboren afwijking heeft. De sterkste hypothese is echter dat het smelten van het noordpoolgebied nieuwe routes voor deze walvisachtigen zou kunnen openen.

Daardoor kunnen ze nieuwe habitats verkennen (of verdwalen). Zonder twijfel verschijnt de mens opnieuw aan de top van de lijst van boosdoeners.

De natuurlijke migratie van de grijze walvis en de instandhouding

Er is niet veel bekend over het werkelijke leefgebied van grijze walvissen. Het is echter wel bekend dat ze jaarlijks migreren tussen hun polaire zomervoedselgebieden en hun gematigde en tropische afkalfgebieden. De migratieroutes van de populaties in het oosten en westen van de Stille Oceaan zijn heel verschillend. Helaas is er slechts heel weinig informatie over de laatste groep.

Interessant is dat beide groepen zo van elkaar verschillen dat ze zelfs als twee verschillende ondersoorten van grijze walvissen kunnen worden beschouwd. De oostelijke populatie is stabiel en heeft een minimaal risico met meer dan 20.500 exemplaren. De westelijke groep heeft echter slechts 200 individuen. Daarom wordt hij als bedreigd beschouwd.

De groep westelijke walvissen bereikte een historisch dieptepunt in 2010, met naar schatting 26 broedende vrouwtjes. Daarvan is er sinds 1995 geen enkele meer in de populatie opgenomen. De extreem trage groeisnelheid van deze dieren maakt ze vatbaar voor verdwijning. Dat komt ook omdat het bij deze walvisachtigen tot 11 jaar duurt om seksueel volwassen te worden.

Een van de overblijfselen van een soort die om hulp vraagt

De grijze walvis die de langste dierenreis maakte, kwam van de westerse populatie, die nog steeds in gevaar is. Als er iets duidelijk is na onderzoek van de zaak, dan is het dat deze prestatie helaas waarschijnlijk onbedoeld was.

Door het ingrijpen van de mens in de zeeën van deze planeet verdwijnen soorten. De polen smelten en er vinden ernstige ecosysteemrampen plaats. Op dit moment zijn er diverse omgevingsvariaties die verband houden met klimaatverandering. Daardoor zal het helaas steeds vaker gebeuren dat mensen deze dieren buiten hun natuurlijke gebieden zien.