7 gatunków ośmiornic

Ośmiornice prawie nie mają kości, więc ponad 86% ich ciała stanowią mięśnie.
7 gatunków ośmiornic
Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez.

Ostatnia aktualizacja: 28 kwietnia, 2023

Ośmiornice to zwierzęta, których ciała składają się z dużej ilości mięśni, a nie z kości. Wszystkie gatunki ośmiornic mają osiem macek, długą głowę i trzy serca. Są spokrewnione z kałamarnicami i mątwami i uważane są za jedne z najstarszych i najbardziej udanych gatunków na Ziemi.

Są morskimi drapieżnikami, które poruszają się w wodzie jak torpedy. Mają syfon, który umożliwia im pobieranie wody pod ciśnieniem, co daje im mobilność i pływalność. Choć mogą wydawać się nieco nudne, różnorodność środowiska morskiego pozwala na istnienie wielu gatunków. Czytaj dalej, a przekonasz się, że są one dość ekstrawaganckie.

1. Ośmiornica (Thaumoctopus mimicus)

Odkryty w Indonezji gatunek ośmiornicy potrafi zmieniać swoje ubarwienie i zachowywać się jak inne zwierzę. Dzieje się tak, ponieważ doskonale kontroluje swoje macki, co pozwala jej naśladować różne gatunki.

Jej repertuar obejmuje różne rodzaje ryb, węże, ukwiały, kraby i rozgwiazdy. Co więcej, wszystkie te imitacje dotyczą zwierząt jadowitych. Robi to jako mechanizm obronny, aby nie zostać zjedzonym, udaje trujący gatunek i ucieka przed niebezpieczeństwem.

Ośmiornica

2. Ośmiornica (Octopus joubini)

Ośmiornica ta jest jednym z najmniejszych gatunków. Ma tylko około 13 centymetrów długości i jest bardzo sprytna w ukrywaniu się. Lubi jeść mięczaki i ponownie wykorzystywać muszle.

Chociaż to zwierzę nie jest terytorialne, zwykle jest związane z dominacją. Oznacza to, że zawsze istnieje ośmiornica przywódca, która mieszka w najlepszych muszlach lub w najbardziej przestronnych miejscach. Żyją razem, ale nie mieszają się ze sobą.

Ten mały bezkręgowiec przyprawia o ból głowy naukowców. Ponieważ potrafi zmieniać swoje ubarwienie i jest podobna do innych ośmiornic tej samej wielkości, łatwo je pomylić.

3. Ośmiornica (Grimpoteuthis)

Ten rodzaj obejmuje różne gatunki ośmiornic, które wyróżniają się osobliwymi płetwami. Jak zauważysz, wygląda ona tak, jakby miała bardzo długie uszy. Z tego powodu nadano jej przydomek Dumbo, aby przypomnieć tradycyjny film Disneya dla dzieci.

Ten bezkręgowiec żyje zwykle na głębokości 7000 metrów. Jest uważany za rzadki gatunek, mimo że należy do megafauny środowisk głębinowych.

4. Ośmiornica (Cirroctopus hochbergi)

Występuje tylko w północno-wschodniej Nowej Zelandii, żyje na głębokości od 800 do 1070 metrów. Gatunek ten jest słabo zbadany ze względu na małą liczebność populacji i dlatego jest krytycznie zagrożony.

Chociaż to zwierzę nie ma żadnego zastosowania dla ludzi, jest przypadkowo łapane w sieci rybackie. Z tego powodu oraz z powodu zniszczenia jego siedliska jego populacja jest zagrożona wyginięciem.

5. Ośmiornica (Octopus cyanea)

Wśród gatunków ośmiornic są takie, które mają chromatofory, czyli komórki wyspecjalizowane w zmianie koloru ciała. Taką zdolność ma ośmiornica niebieska, zwana też ośmiornicą dzienną.

Naturalne środowisko tego bezkręgowca jest zwykle otoczone roślinnością, różnymi typami terenu, kolorami i fakturą. Dlatego ośmiornica ta potrafi zmieniać swoje ubarwienie w tak subtelny sposób, że idealnie pasuje do otoczenia.

6. Ośmiornica (Octopus bimaculoides)

Jeśli kiedykolwiek chciałeś mieć ośmiornicę domową, ale nie wiedziałeś, którą wybrać, ta ośmiornica może być najlepszym wyborem. Jako jeden z najbardziej przyjaznych gatunków ośmiornic jest uważana za dobrego zwierzaka. Pamiętaj, że grupa, do której należą, czyli głowonogi, należy do bezkręgowców o najbardziej złożonych mózgach.

Jak sama nazwa wskazuje, występują od Kalifornii po półwysep Baja California. Lubią ciepłe, skaliste i płytkie wody, więc łatwo je znaleźć w pobliżu plaży. Nie jest to niebezpieczny gatunek, więc jeśli go spotkasz, to w najlepszym wypadku napełni Cię odrobiną atramentu i ucieknie.

7. Ośmiornica (Hapalochlaena lunulata)

To nie wszystko – niektóre ośmiornice potrafią atakować jadem. Ośmiornica błękitna to gatunek, który ostrzega swoich wrogów za pomocą opalizacji. Choć zazwyczaj są łagodne, ich jad jest śmiertelnie niebezpieczny nawet dla ludzi.

Ten bezkręgowiec łączy swój jad ze śliną, więc dostaje się do organizmu przez ukąszenie.

Nie bądź pewny siebie, mimo swoich rozmiarów, około 10 centymetrów, próby manipulowania nim mogą być niebezpieczne. Ponadto ten gatunek preferuje płytkie środowiska, więc możesz go spotkać podczas wycieczki na plażę. Jeśli chcesz ich uniknąć, nie zaglądaj do dziur i jaskiń, ponieważ mają tam tendencję do ukrywania się. Pamiętaj, że nie zaatakują, jeśli nie będą zagrożone.

Najbardziej niebezpieczna wśród ośmiornic.
Hapalochlaena lunulata.

Czy ośmiornice są zagrożone?

Z wyjątkiem gatunków złapanych przypadkowo, takich jak Cirroctopus hochbergi, ośmiornice są poszukiwane do spożycia przez ludzi ze względu na jakość ich mięsa. Dzieje się tak dlatego, że mają o 20% więcej białka i o 50-100% mniej tłuszczu i węglowodanów.

Łowiska skupiają się tylko na dwóch głównych gatunkach, ośmiornicy zwyczajnej (Octopus vulgaris) i ośmiornicy (Octopus maya). Żaden z nich nie jest potencjalnie zagrożony.

Jednak ośmiornice stanowią ważną część diety innych ryb, rekinów, ssaków morskich, ptaków i innych głowonogów. Z tego powodu wzrost lub spadek populacji ośmiornicy może spowodować zmiany w populacji innych gatunków.

W tym momencie ośmiornice nie są jeszcze zagrożone, ale mogą być. Obecnie wiele mówi się o rosnącej konsumpcji tego gatunku, co stwarza dla niego zagrożenie. Co więcej, w ostatnich analizach ich populacji znaleziono znaki ostrzegawcze, które mogą świadczyć o tym, że zwierzęta te mogą zniknąć.

Niestety, ludzki konsumpcjonizm jest czymś, czego nie zawsze można uniknąć. Czy to na dobre, czy na złe, gospodarka jest napędzana przez schemat niekończącej się eksploatacji zasobów. Mimo ostrzeżeń doprowadziło to już kilka gatunków na skraj wyginięcia. Możliwe więc, że czeka nas nowy epizod znikania kolejnych.


Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.


  • Lanteri, A. A., & Río, M. G. D. (2014). La imitación en la naturaleza. Ciencia Hoy23.
  • Ziegler, A., Sagorny, C. (2021). Holistic description of new deep sea megafauna (Cephalopoda: Cirrata) using a minimally invasive approach. BMC Biol 19, 81. https://doi.org/10.1186/s12915-021-01000-9
  • Jamieson, A. J., & Vecchione, M. (2020). First in situ observation of Cephalopoda at hadal depths (Octopoda: Opisthoteuthidae: Grimpoteuthis sp.). Marine Biology167(6), 1-5.
  • Mäthger, L. M., & Hanlon, R. T. (2007). Malleable skin coloration in cephalopods: selective reflectance, transmission and absorbance of light by chromatophores and iridophores. Cell and tissue research329(1), 179-186.
  • Josef, N., Amodio, P., Fiorito, G., & Shashar, N. (2012). Camouflaging in a complex environment—octopuses use specific features of their surroundings for background matching. PLoS One7(5), e37579.
  • Mäthger, L. M., Bell, G. R., Kuzirian, A. M., Allen, J. J., & Hanlon, R. T. (2012). How does the blue-ringed octopus (Hapalochlaena lunulata) flash its blue rings?. Journal of Experimental Biology215(21), 3752-3757.
  • Mather, J. (1984). Development of behaviour in Octopus joubini Robson, 1929. Vie et Milieu/Life & Environment, 17-20.
  • Mather, J. (1980). Social organization and use of space by Octopus joubini in a semi-natural situation. Bulletin of Marine Science30(4), 848-857.
  • Mather, J. A. (1982). Factors affecting the spatial distribution of natural populations of Octopus joubini Robson. Animal behaviour30(4), 1166-1170.
  • Forsythe, J. W. (1984). Octopus joubini (Mollusca: Cephalopoda): a detailed study of growth through the full life cycle in a closed seawater system. Journal of Zoology202(3), 393-417.
  • Forsythe, J. W., & Toll, R. B. (1991). Clarification of the Western Atlantic Ocean pygmy octopus complex: the identity and life history of Octopus joubini (Cephalopoda: Octopodinae). Bulletin of Marine Science49(1-2), 88-97.
  • Gutnick, T., & Kuba, M. J. (2018). Animal Behavior: Socializing Octopus. Current Biology28(19), R1147-R1149.
  • Freeman, D. J., Marshall, B. A., Ahyong, S. T., Wing, S. R., & Hitchmough, R. A. (2010). Conservation status of New Zealand marine invertebrates, 2009. New Zealand Journal of Marine and Freshwater Research44(3), 129-148.
  • O’Shea, S. (1999). The marine fauna of New Zealand: Octopoda (Mollusca: Cephalopoda) NIWA Biodiversity Memoir 112 National Institute of Water and Atmospheric Research Wellington.
  • Sinn, D. L., Perrin, N. A., Mather, J. A., & Anderson, R. C. (2001). Early temperamental traits in an octopus (Octopus bimaculoides). Journal of Comparative Psychology115(4), 351.
  • Boal, J. G., Dunham, A. W., Williams, K. T., & Hanlon, R. T. (2000). Experimental evidence for spatial learning in octopuses (Octopus bimaculoides). Journal of Comparative Psychology114(3), 246.
  • De Silva-Dávila, R., Avendaño-Ibarra, R., & del Carmen Franco-Gordo, M. (2013). Calamares y pulpos de la costa sur de Jalisco y Colima. María del Carmen Franco-Gordo (ed.), 43.
  • Díaz, J. M., Ardila, N., & García, A. (2000). Calamares y Pulpos (Mollusca: Cephalopoda) del MarCaribe Colombiano. Biota Colombiana1(2), 195-201.

Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.