Nosorożec indyjski: siedlisko i charakterystyka

W upalne dni nosorożce indyjskie wchodzą do wody lub taplają się w niej, aby się ochłodzić. Jest to również świetny sposób, aby utrzymać muchy z dala.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez.

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Nosorożec indyjski jest jednym z najbardziej osobliwych ssaków, jakie istnieją, ponieważ jego charakterystyczny ¨pancerz¨ i unikalny róg sprawiły, że został uwieczniony w różnych dziełach sztuki. Ponadto jego populacja toczy intensywną walkę z wyginięciem, ponieważ różne problemy spowodowały, że znalazł się on na skraju zniknięcia.

Jego nazwa naukowa to Rhinoceros unicornis i jest to jeden z 5 rodzajów nosorożców występujących na świecie. Czytaj dalej i dowiedz się więcej o tym gigantycznym okazie.

Gdzie mieszka nosorożec indyjski?

Nosorożec indyjski był niegdyś szeroko rozpowszechniony w pobliżu aluwialnych równin rzek Ganges, Brahmaputra i Sind, między granicą Indysko-Mjanma (Birmania) a Pakistanem. Jednak w latach 60. spadek liczebności spowodował, że ograniczyła się ona do regionu Doliny Chitwan. Obecnie ssaki te ograniczają się do obszarów ochronnych w Indiach i Nepalu.

Jak wspomniano, naturalnym siedliskiem tego gatunku są głównie równiny aluwialne. Może jednak również żyć na bagnach i w niektórych lasach. Ogólnie rzecz biorąc, doskonałym domem dla tego ssaka będzie taki, który ma obfite rośliny i trawę, a w pobliżu znajduje się zbiornik wodny.

Cechy fizyczne nosorożca indyjskiego

Nosorożce indyjskie to duże organizmy, które osiągają rozmiary 3,5 metra długości i 1,8 metra wysokości. Podobnie waga tego zwierzęcia nie zostaje w tyle, ponieważ osiąga ponad 2 tony. Ponadto jest w stanie utrzymać prędkość do 56 kilometrów na godzinę, a w wodzie jest również doskonałym pływakiem.

Charakterystyczną cechą tego ssaka jest stożkowaty róg wystający bezpośrednio z jego nosa, który może mieć ponad 50 centymetrów długości. Ponadto jego skóra ma kilka fałd wzdłuż ciała, co nadaje mu wygląd zbroi, prawie jak samuraj.

Kolor ciała tego olbrzyma posiada brązowe lub jasnoszare odcienie, które przez większość czasu są przesłonięte przez glebę ich siedliska. Co więcej, osobniki tego gatunku są bardzo podobne do siebie pod względem płci, jednak artykuł w czasopiśmie naukowym Journal of Mammology wspomina, że wykazują się dymorfizmem płciowym. Wydaje się, że siekacze i niektóre mięśnie są lepiej rozwinięte u samców.

Nosorożec i jednorożec

W czasach starożytnych jednorożca przedstawiano jako konia, na którego czole znajdował się wydłużony, spiralnie zwinięty róg. Chociaż wygląd nosorożca i tego mitycznego zwierzęcia nie ma podobieństwa, niektórzy uważają, że mogło ono posłużyć jako inspiracja do ich powstania.

Pojawianiu się istot o dziwnych cechach w przeszłości, sprzyjał brak obrazów podtrzymujących to, co było widziane. W rzeczywistości niejednokrotnie jedynym źródłem informacji były historie podróżników, które z czasem ulegały zmianie. Wśród nich było jedno przedstawiające ogromne zwierzę z pancerną skórą i rogiem jako nosem.

Jak możesz sobie wyobrazić, ten odnosił się konkretnie do nosorożców indyjskich. Ponieważ jednak niewiele o nich było wiadomo, sądzono, że faktycznie mają zbroję. To skłoniło artystę Albrechta Dürera do wykonania pierwszej ryciny tego gatunku, którego nigdy nie widział. Wyolbrzymił jego rysy i nadał mu spiralny róg, a także metaliczny wygląd.

Rycina tego artysty stała się jednym z najpopularniejszych dzieł w Europie w 1515 roku. Obecnie, mimo że mit o jednorożcu pojawił się wiele lat wcześniej, uważa się, że istnienie tych nosorożców było już znane. Ponadto niektórzy autorzy zaczęli nazywać te zwierzęta „ monoceros ”, odnosząc się do mitycznego zwierzęcia.

Zachowanie

Nosorożce prowadzą samotniczy tryb życia, z wyjątkiem sytuacji, gdy samice wychowują swoje młode. Nie oznacza to jednak, że są konfliktowe. Wręcz przeciwnie, nosorożce dobrze współistnieją z innymi osobnikami, nawet podczas jedzenia. Ponadto nie są zbyt terytorialne. Wybierają konkretne miejsce do życia, ale nie bronią go tak bardzo, jak można by się tego spodziewać.

Mimo, że z natury nie są agresywne, zdarza im się walczyć między sobą, biegnąc i wpadając na przeciwnika lub wymieniając ciosy rogiem. Walka może być uważana za powszechną przyczynę śmierci, ale występuje tylko wtedy, gdy osobniki znajdują się w warunkach stresowych lub gdy występuje nadmiar populacji.

Pokarm

Nosorożce są roślinożercami, żywiącymi się trawami, owocami, liśćmi i roślinami wodnymi. Do poszukiwania pożywienia wykorzystują również wieczory i poranki, gdyż za wszelką cenę starają się unikać południowych upałów. Ponadto stale piją wodę i z upodobaniem liżą kamienie mineralne.

Nosorożec indyjski: reprodukcja

Ssaki te mogą rozmnażać się przez cały rok, ale tylko dominujące samce mają prawo do kopulacji. Zaloty mogą wydawać się agresywne, ponieważ przyszli rodzice rzucają się na siebie, jakby to była walka, ale nigdy nie odnoszą poważnych obrażeń. Co więcej, gdy skończą, samica staje się uległa i zgadza się na odbycie godów.

Kopulacja nosorożców polega na dosiadaniu samicy przez samca przez okres od 20 do 75 minut. W rzeczywistości, po tym rozdzielają się i nie wchodzą ze sobą już w żadne interakcje. Od tego momentu nowa matka będzie musiała sama zmierzyć się z tym procesem, zaczynając od okresu ciąży trwającego 480 dni.

W momencie narodzin cielę ma około 120 centymetrów długości i waży od 60 do 70 kilogramów. Oprócz tego występuje również zjawisko zwane imprintingiem, polegające na tym, że matka i cielę stają się sobie “bliskie”, co wzmacnia więź między nimi. Wreszcie, młode usamodzielniają się między 1 a 2 rokiem życia, w zależności od tego, czy matka ponownie zajdzie w ciążę, czy nie.

Status ochrony

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) zaklasyfikowało to zwierzę jako gatunek wrażliwy. Wbrew pozorom, wysiłki na rzecz ochrony przyrody przynoszą efekty, ponieważ lokalne rządy w Indiach i Nepalu są dość surowe. W rezultacie populacja nosorożców indyjskich w ciągu zaledwie kilku lat powróciła z krawędzi wyginięcia.

Niestety nie możemy powiedzieć, że nosorożcom nie grozi niebezpieczeństwo. Często poluje się na ich populację dla ich rogów. W kulturze popularnej poroże tego ssaka służy do leczenia różnych chorób, a także jest „potężnym” afrodyzjakiem. Nie trzeba dodawać, że to tylko bezpodstawne przekonania.

Na koniec warto zwrócić uwagę na działania, które podjęto w celu ochrony nosorożca indyjskiego, gdyż władze lokalne nie szczędziły wydatków i osiągały dobre wyniki. To pokazuje, że ratowanie zagrożonych gatunków jest możliwe. Brakuje tylko chęci.