Wilk tasmański – charakterystyka wymarłego gatunku
Wilk tasmański, znany również jako wilkowór tasmański lub wilk workowaty był ssakiem-torbaczem, który zamieszkiwał ziemię do XX wieku.
To interesujące zwierzę pochodziło z Australii, Tasmanii i Nowej Gwinei, i było ostatnim żyjącym przedstawicielem rodzaju Thylacinus. Skamieniałości tego gatunku pochodzą z okresu holocenu. Jednak jego krewni pojawili się wcześniej, w okresie miocenu.
Początek wyginięcia wilka workowatego rozpoczął się w Australii, ale udało mu się przetrwać razem z ich najbliższym żyjącym krewnym, diabłem tasmańskim.
Wilk tasmański był super drapieżnikiem, podobnie jak wilki łożyskowe. Jednak był to torbacz, więc nie ma żadnego związku filogenetycznego z psami.
Dzięki zbieżnym procesom ewolucyjnym miał podobny wygląd i adaptacje jak wilki. Oznacza to, że cechy obu gatunków ewoluowały niezależnie, ale biorąc pod uwagę ich podobny styl życia i drapieżnictwo, zwierzęta te rozwinęły podobne adaptacje morfologiczne.
Wilk tasmański – charakterystyka
Morfologia
Pomimo tego, że jest wymarłym zwierzęciem, wilk tasmański stanowi jeden z nielicznych przypadków, w których można było sporządzić zapis morfologiczny. Był bowiem obecny we współczesnym społeczeństwie przed wyginięciem.
- To zwierzę miało sztywny ogon podobny do ogona kangurów, a końcówka młodych osobników miała czub
- Dorosłe okazy miały od 99 do 180 cm długości, 60 cm wysokości i ważyły od 20 do 30 kilogramów
- Ich futro było krótkie, grube, gładkie i żółtobrązowe
- Miały około 13 do 21 pasków rozmieszczonych między grzbietem, tułowiem i ogonem, bardziej widocznych u młodych osobników
- Miały zaokrąglone i sterczące uszy o długości około 8 centymetrów
- Występował pewien dymorfizm płciowy co do wielkości, samice ponadto posiadały torbę z 4 piersiami
- Ich szczęki były potężne i miały duży kąt otwarcia ze względu na ich drapieżny charakter
- Wreszcie, ich tylne łapy miały 4 palce zamiast 5, jak na przednich, które były wysuwane
Wilk tasmański jest często porównywany do hieny ze względu na jego postawę i ogólne zachowanie.
Wilk tasmański – zachowanie
Nie ma zbyt wielu danych dotyczących zachowania wilka tasmańskiego, naukowcy mogli obserwować je tylko w niewoli i w ciągu dnia. To trochę ironiczne, ponieważ były zwierzętami nocnymi.
Dlatego zarejestrowane dane dotyczące zachowania na wolności są skąpe i anegdotyczne, i zawsze były wnioskowane na podstawie zachowania diabła tasmańskiego.
To zwierzę polowało w promieniu od 40 do 80 kilometrów w swoim naturalnym środowisku, ale nie było terytorialne. Wilk polował o zmierzchu, a w ciągu dnia szukał schronienia w małych jaskiniach lub pniach małych drzew w lesie lub na wzgórzach.
Pierwsi obserwatorzy wilków tasmańskich opisali zachowanie tych zwierząt jako:
- Nieśmiałe w obecności ludzi, chociaż niektóre okazy wykazywały większą bliskość; co więcej, australijscy aborygeni twierdzili, że widzieli, jak niektóre z nich od czasu do czasu pływały.
- Gdy szykowały się do polowania wydawały serię gardłowych szczeknięć, prawdopodobnie w celu porozumiewania się z innymi członkami grupy. Warczały i syczały, gdy były zagrożone, a naukowcy nawet obserwowali ziewanie, które zinterpretowali jako zagrożenie.
Obserwatorzy uważali, że podczas polowania polegały głównie na wzroku i słuchu. Było tak, ponieważ nie uważali, że ich płaty węchowe są szczególnie wyrafinowane.
Ponadto, sezon lęgowy trwał przez cały rok, ale głównie wiosną i latem. Młode pozostawały w torbie matki do 3 miesięcy po urodzeniu. Następnie pozostawały w jaskini, podczas gdy matka polowała, ale kiedy porzucały torbę, były już na tyle duże, że mogły sobie poradzić same.
Naukowcy badali ich funkcję lokomotoryczną podczas obserwacji ich w niewoli. Odkryli, że wilk tasmański był raczej niezdarny, gdy szedł.
Dlatego uważa się, że te zwierzęta nie były w stanie szybko biegać. Jednak naukowcy zauważyli również, że ich dwunożny skok jest podobny do skoku kangura.
Dieta
Wilk tasmański był wyłącznie mięsożerny. Jego żołądek miał dużą warstwę mięśni, które mógł rozciągać. Być może było to przystosowanie do gromadzenia dużych ilości pożywienia na zapas, kiedy brakowało pożywienia
Ich główną zdobyczą były kangury, kangury rdzawoszyje, wombaty, ptaki i szczuroskoczki.
Wyginięcie
Wilk tasmański wyginął około 80 lat temu. Ostatni okaz zmarł w niewoli w 1936 roku.
Polowanie na to zwierzę na australijskich antypodach przyczyniło się do jego wyginięcia. Jednak ostatnie badania naukowe wykazały, że wilkowór tasmański był skazany na wyginięcie, o czym świadczą jego dane DNA.
Może to być szokujące, ale różnorodność genetyczna tego zwierzęcia wykazywała drastyczny wzorzec spadkowy, jeszcze zanim ludzie zaczęli na nie polować.
W świecie przyrody ten spadek długoterminowej zmienności genetycznej przekłada się na większą podatność na zmiany środowiskowe. Ostatecznie doprowadzi to do wyginięcia.
Dziękujemy za przeczytanie artykułu.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Berns, G. S., & Ashwell, K. W. (2017). Reconstruction of the cortical maps of the Tasmanian tiger and comparison to the Tasmanian devil. PLoS One, 12(1), e0168993.
- Feigin, C. Y., Newton, A. H., Doronina, L., Schmitz, J., Hipsley, C. A., Mitchell, K. J., … & Pask, A. J. (2018). Genome of the Tasmanian tiger provides insights into the evolution and demography of an extinct marsupial carnivore. Nature Ecology & Evolution, 2(1), 182-192.