Różowa ćma klonowa: siedlisko, charakterystyka i rozmnażanie

Ta wyjątkowa ćma na pewno cię zaskoczy. Poznaj różową ćmę klonową.

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez.

Ostatnia aktualizacja: 14 grudnia, 2022

Różowa ćma klonowa, choć nieco demonizowana w miejscu swojego pochodzenia, ma kolory, które wzbudzają ciekawość (a nawet czułość) każdego. To różowy motyl , który olśniewa swoimi karmelowymi kolorami i owłosionym ciałem.

Możesz dowiedzieć się o nim nieco więcej dzięki faktom z jego biologii. Nie przegap niczego, bo nawet najmniejsze zwierzęta potrafią mieć zaskakujące tajemnice, zwłaszcza te, które są badane jako szkodniki, a nie jako członkowie swojego środowiska. Zaczynajmy.

Taksonomia i charakterystyka

Różowa ćma klonowa nosi naukową nazwę Dryocampa rubicunda. Ten stawonóg należy do rodziny Pawicowatych i do rodzaju Dryocampa, który obejmuje w sumie 6 gatunków. Ta, którą się zajmujemy, jest jednak najbardziej kolorowa z tej grupy taksonomicznej i dlatego najbardziej znana.

Chociaż najbardziej znanym wizerunkiem tej ćmy jest dorosły osobnik w odcieniach żółci i różu, to prawda jest taka, że jej ubarwienie jest bardzo zmienne, od białego z żółtymi plamami do ciemnoróżowego i więcej. Jego wełniste ciało i czułki są zwykle głęboko różowe.

Istnieje dymorfizm płciowy, gdyż samce mają węższe i bardziej kanciaste skrzydła niż samice. Ich czułki są również dwupostaciowe, podczas gdy czułki samic są proste. Samice są większe, osiągają 50 milimetrów długości, a samce 44 milimetry.

Siedlisko różowej ćmy klonowej

Motyle te pochodzą z Ameryki Północnej i południowej Kanady. Zazwyczaj występują w lasach liściastych, zwłaszcza tych, w których rośnie kilka gatunków klonów: czerwony(Acer rubrum), klon cukrowy (Acersaccharum), srebrzysty (Acersaccharinum ), klon czarny(Acer negundo) i z rodziny bukowatych (Quercus laevis).

Żerowanie

Dorosłe ćmy nie odżywiają się, ponieważ jest to faza poświęcona wyłącznie reprodukcji. Z kolei larwy są żarłoczne i potrafią zjeść drzewo, które jest ich żywicielem. Są więc liściożerne, łatwo więc zobaczyć, jak zjadają całe liście, a nawet gałęzie.

Zachowanie różowej ćmy klonowej

Te ćmy są nocne i głównie samotnikami, ponieważ tylko w sezonie lęgowym gromadzą się, aby znaleźć partnera. Zwykle latają w pierwszej trzeciej części nocy, kiedy samice uwalniają feromony, by przyciągnąć samce.

Chociaż uważano, że larwy są stadne, żerują razem tylko we wczesnych stadiach rozwoju. Potem stopniowo stają się zwierzętami samotnymi. Kiedy zimą są gotowe do poczęcia, zakopują się w płytkich norach aż do wiosny.

Głównym środkiem komunikacji różowej ćmy klonowej jest zapach i dotyk, ponieważ nie mają one bardzo dobrego wzroku (chociaż odbierają fale ultrafioletowe). Antenki, czułki i odnóża to miejsca, gdzie znajduje się najwięcej receptorów czuciowych.

Rozmnażanie

Cykl życiowy różowej ćmy klonowej rozpoczyna się od jaja, które samica składa na wewnętrznej stronie liści klonu. Po 2 tygodniach wylęgają się gąsienice, które grupują się na żer aż do trzeciej wylinki, kiedy to stają się bardziej samotne.

Metamorfoza polega na zakopaniu się. Następnie, od maja do lipca, pojawiają się dorosłe osobniki i przygotowują się do rozmnażania. Chociaż niewiele wiadomo o zachowaniach godowych, wiadomo, że zapłodnienie jest wewnętrzne i następuje po zmroku. Następnej nocy samice składają jaja w grupach po 10-30 sztuk, do łącznej liczby 150-200 sztuk.

Larwy wylęgają się 2 tygodnie później, wznawiając cykl. W sumie długość życia tych ćm wynosi od 2 do 9 miesięcy, w zależności od tego, kiedy zakopią się w celu poczęcia.

Skomplikowane relacje z ludźmi

Owady są zdecydowanie najbardziej pomijanymi przez nasz gatunek zwierzętami. Choć przyciągamy i podziwiamy te bardziej kolorowe (np. różowej ćmy klonowej), ich stadia larwalne nie wzbudzają tyle sympatii. Wynika to z wpływu, jaki gąsienice wywierają na plantacje klonów, ponieważ jedno pokolenie może całkowicie zdefoliować drzewo.

Dlatego wciąż trwają badania nad znalezieniem sposobu na usunięcie ich z tych miejsc bez zabijania ich, ponieważ gąsienice i ćmy tego gatunku wciąż stanowią ważne ogniwo w ich ekosystemach. Dbajmy o wszystkich, nawet tych najmniejszych.