Wiewiórka czarna: siedlisko i cechy
Wiewiórka czarna jest uważana za największą w Ameryce Północnej i ma długi i puszysty ogon, a także zmienność odcieni sierści (pomarańczowej, żółtej, złotej i czerwonawej), co sprawia, że jest bardzo efektownym zwierzęciem. Spędza dzień wśród drzew, choć jej umiejętności i przebiegłość nie słabną na poziomie gruntu, dlatego nie jest łatwym łupem dla swoich drapieżników.
Ten gryzoń jest powszechnie nazywany wschodnią wiewiórką lisią i jest znany w środowisku naukowym jako Sciurus niger. Ponadto dzieli się na 10 podgatunków, między innymi z powodu różnic w ubarwieniu. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o cechach i stylu życia tego spektakularnego zwierzęcia.
Siedlisko i rozmieszczenie wiewiórki czarnej
Pierwotny zasięg wiewiórki czarnej odpowiada całym wschodnim i środkowym Stanom Zjednoczonym, dlatego do jej popularnej nazwy dodano słowo wschodnia. Obecnie rozprzestrzenił się na północ i prerie południowej Kanady, a także w niektórych miejscowościach Meksyku. Został również wprowadzony do przestrzeni miejskich w zachodnich Stanach Zjednoczonych.
Ich siedliska obejmują różne typy lasów, m.in. liściaste i mieszane. Ponadto gryzonie te wolą zasiedlać drzewa z owocami, które mogą przechowywać. Najczęściej wybierane są dęby, orzechy włoskie i sosny. Jako schronienia używają otworów w kłodach.
Cechy fizyczne wiewiórki czarnej
Sciurus niger ma pewne podobieństwo do szarej wiewiórki, ale można ją łatwo odróżnić po większym rozmiarze (ten aspekt jest najważniejszy z gatunku), ponieważ do tej pory zdobył nagrodę największej wiewiórki w Ameryce Północnej. Jego minimalny rozmiar to 45 centymetrów, a najwyższy zarejestrowany to 70 (ze średnią 60). Ogon dodaje mu 20 lub 30 centymetrów długości.
Duży rozmiar tej wiewiórki nadaje jej również znaczną wagę, maksymalnie 1,3 kilograma i minimum 0,5. Jego średnia masa to 0,8 kg. Samice i samce nie wykazują obserwowalnych różnic, więc nie ma dymorfizmu płciowego u gatunku.
Ubarwienie tych wiewiórek jest najbardziej zmienną cechą, a każdy podgatunek ma swoje odcienie. Odcienie sierści wahają się od szarego, żółtego, złotego, miedzianego i czerwonawego. Wykazują również czarny kolor w obszarze grzbietowym, podczas gdy brzuszny jest czerwonawy.
Melanizm występuje u tego gatunku, tak, że można znaleźć wiewiórki w całości czarne. Ten aspekt jest bardziej powszechny u okazów rozmieszczonych bardziej na południowym wschodzie, podczas gdy albinizm jest niezwykły lub bardzo rzadki.
Zachowanie
Wiewiórka ta jest nadrzewna, a jej życie toczy się między drzewami, w których szuka pożywienia lub znajduje schronienie. Na ogół jest to zwierzę, które lubi żerować samotnie, z wyjątkiem okresów godowych, podczas których kilka samców ściga samicę.
Czarne wiewiórki potrafią poruszać się nie tylko po drzewach, ale również bez problemu biegać po ziemi. Ponadto zdarzają się obserwacje osobników pływających bez trudności. Długowieczność w naturze jest bardzo zróżnicowana (od kilku miesięcy do ponad 10 lat), ale w niewoli sięga 18 lat.
Okres aktywności
Te gryzonie wykonują większość swoich czynności w ciągu dnia. W tym czasie zajmują się poszukiwaniem pożywienia, więc przemieszczają się z miejsca na miejsce i mają dużą zdolność rozpraszania.
Skuteczni zbieracze
Szczególnym zwyczajem tego typu zwierząt jest przechowywanie zapasów żywności na zimę. Dlatego drążą otwory i zakopują orzechy na głębokość około 2 centymetrów (lub przykrywają je ściółką).
Takie działanie wiewiórek przyczynia się do kiełkowania nowych drzew, gdyż może się zdarzyć, że zapomną one o miejscu przechowywania owoców.
Komunikacja
Te wiewiórki umiejętnie komunikują się poprzez jęki, krzyki, trzaski, a także węch za pomocą śladów moczu. Podczas godów wydają charakterystyczne dźwięki.
Dieta wiewiórki czarnej
W diecie tego gryzonia duży procent stanowi pokarm pochodzenia roślinnego. Może zjadać kwiaty i pędy drzew, które dają życie (m.in. buk amerykański, sosna długolistna, dąb, dąb ostrolistny i orzech).
Wiewiórka czarna uwielbia jeść nasiona orzechów tych drzew, w tym orzechy włoskie.
W celu uzupełnienia diety, ssaki te mogą łapać niektóre owady, a także ptaki (i ich jaja), chociaż udział spożycia zwierząt jest znacznie niższy. Dieta zmienia się w zależności od dostępności zasobów w każdym sezonie. Tego gryzonia można uznać za wszystkożernego ze względu na jego wszechstronność w jedzeniu.
Reprodukcja
Rozmnażanie wiewiórki jest żyworodne. Proces nie ma określonej pory roku ani czasu, ale może wystąpić o każdej porze roku. Miesiące o wysokim współczynniku reprodukcji to te, które znajdują się między listopadem a lutym oraz między kwietniem a lipcem, z maksymalnymi szczytami w grudniu i czerwcu. Zobaczmy szczegóły dotyczące zalotów, kopulacji, ciąży i zachowań rozrodczych gatunku.
Zaloty i kopulacja wiewiórki czarnej
Kiedy zaczynają się zaloty, kilka samców podchodzi do samicy i goni ją. Rywalizują i walczą ze sobą o hierarchię i dostęp do kopulacji. Podczas konfrontacji samce przyjmują postawę wyprostowaną z szybkimi ruchami ogona. Innym aspektem, na który należy zwrócić uwagę jest fakt, że gatunek ten jest poligamiczny, tzn. samice łączą się w pary z różnymi partnerami.
Okres ciąży i potomstwo
Okres ciąży tego osobnika nie przekracza 45 dni. Średnio w miocie rodzą się 3 osobniki, przy maksymalnej liczbie do 7 wiewiórek w jednym okresie ciążowym. Stworzenia są bezbronne, potrzebują matki do karmienia ich mlekiem, a odżywianie trwa do 8 tygodni. Samiec nie przyczynia się do opieki nad potomstwem.
Dojrzałość płciowa tych gryzoni osiąga 8 miesięcy u samic, natomiast u samców jest późniejsza i występuje między 8 a 11 miesiącem życia. Na ogół samice mają swój pierwszy miot po przekroczeniu 1 roku życia i w zależności od dostępności pożywienia mogą wystąpić 2 mioty rocznie.
Stan ochrony
Wiewiórka czarna ma dobrą liczebność w Stanach Zjednoczonych, więc jej klasyfikacja według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) jest określana jako „stabilna populacja”. Jednak niektóre podgatunki doświadczyły utraty siedlisk i intensywnych polowań, co spowodowało spadek liczby osobników.
Podsumowując, wiewiórka czarna jest przedstawicielem swojej największej grupy zamieszkującej Amerykę Północną posiada zróżnicowane ubarwienie w zależności od analizowanego podgatunku. To zwinny gryzoń na drzewach i doskonały pływak o bardzo interesującym życiu.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Koproswki, J. (1994). Sciurus niger. Mammalian species, 479, 1-9.
- Linzey, A.V., Timm, R., Emmons, L. & Reid, F. 2016. Sciurus niger (errata version published in 2017). The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T20016A115155257.
- Perkins, M. W., & Conner, L. M. (2004). Habitat Use of Fox Squirrels in Southwestern Georgia. The Journal of Wildlife Management, 68(3), 509–513. http://www.jstor.org/stable/3803383
- Sciurus niger, Animal Diversity Web (ADW). Recogido a 29 de octubre en: https://animaldiversity.org/accounts/Sciurus_niger/
- Trauth, S., & Jamieson, D. (1997). Swimming Behavior in the Fox Squirrel, Sciurus niger (Rodentia: Sciuridae), from
Northeastern Arkansas. Journal of the Arkansas Academy of Science, 51(38), 213-214. - Valdés, M. (2003). Las ardillas de México. Biodiversitas, 8(51), 1-7.