Żołna szafirowa – oto 7 ciekawostek

Żołna szafirowa czeka na gałęziach drzew, by upolować swoją następną ofiarę. Poznajmy ją trochę lepiej.

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez.

Ostatnia aktualizacja: 28 lutego, 2023

Te kraskowe są znane z tego, że prezentują jasne kolory w ciemnych miejscach. Mówimy o rodzinie Meropidae, czyli o żołnach. Elektryczny błękit jego głowy i klatki piersiowej sprawia, że jest nie do pomylenia dla każdego, kto wie cokolwiek o ptakach. Żołna szafirowa jest niezwykła.

Aby poszerzyć swoją wiedzę o tych pięknych zwierzętach, znajdziesz tutaj kompletny opis biologii żołn. Nie przegap niczego, ponieważ jest to fascynujące, piękne zwierzę z pieśnią, którą trudno zignorować. Przejdźmy do tego.

1. Taksonomia i pochodzenie nazwy naukowej

Żołna szafirowa nosi nazwę naukową Merops muelleri. Ten ostatni termin, muelleri, został nadany na cześć jego odkrywcy, Johanna Wilhelma von Müllera, niemieckiego ornitologa, który w XIX wieku wyruszył na wyprawę do Afryki w poszukiwaniu nowych gatunków.

Ten ptak należy do rzędu Kraskowych (Coraciformes) i rodziny Żołn (Meropidae). W tej ostatniej grupie znajdują się ptaki popularnie nazywane żołnami, które specjalizują się w zjadaniu latających owadów, zwłaszcza pszczół.

2. Mieszkańcy lasów deszczowych

Afryka Środkowa jest gospodarzem dla żołny szafirowej. Występuje w dużym regionie obejmującym Gwineę, Sierra Leone, Liberię, Wybrzeże Kości Słoniowej, Ghanę, Nigerię, Kamerun, Republikę Środkowoafrykańską, Gwineę Równikową, Gabon, Republikę Konga, Demokratyczną Republikę Konga i Kenię.

Jest to ptak, który żyje w ciepłych, wilgotnych lasach deszczowych w tym regionie, uważanym za tropikalny i subtropikalny. To właśnie tam znajduje obfite pożywienie i schronienie w gęstych koronach drzew.

3. Żołna szafirowa, specjalizuje się w owadach latających

Podobnie jak inne gatunki z grupy Coraciformes, żołna szafirowa ewoluowała, by łapać owady w locie. Preferuje pszczoły, ale nie stroni od motyli i innych owadów, takich jak osy, trzmiele, komary i muchy.

4. Samotny ptak

Niestety, nie ma zbyt wielu danych na temat etogramu tego ptaka. Wiadomo, że jest samotnikiem (z wyjątkiem sezonu lęgowego) i jest dzienny, kiedy jest w pełni aktywny. Jego dzień składa się zazwyczaj z grzęzawisk na gałęziach w koronach lasów, gdzie czeka na ofiarę.

Kiedy zauważy owada, skacze na niego z pełną prędkością, łapie go i wraca na grzędę, by go zjeść. W ten sposób jest bezpieczny i może kontynuować skanowanie koron drzew w poszukiwaniu pożywienia.

5. Tajemnica rozmnażania się żołn szafirowych

Jeśli chodzi o badania nad rozmnażaniem się tego gatunku, to wszystko jest nieznane. Dzięki podobieństwu do innych gatunków wywnioskowano, że ich zaloty i okres godowy rozpoczynają się pod koniec pory deszczowej, kiedy pogoda jest łagodniejsza, a pożywienie wciąż obfite.

Zwykle to samiec szuka samicy i próbuje ją przekonać do spółkowania, przynosząc jej w prezencie owady. Jeśli ona się zgodzi, zbudują gniazdo wysoko w koronach drzew. Tam, jak się przypuszcza, złoży sześć lub siedem jaj, a oboje rodzice będą uczestniczyć w wychowaniu piskląt.

6. Stan ochrony: Least Concern

Ptak ten, zgodnie z Czerwoną Listą IUCN, uznawany jest za gatunek najmniejszej troski (LC). Wynika to z faktu, że nie ma wystarczających danych na temat jego populacji, więc nie można oszacować tempa spadku jego liczebności. Mimo to widać, że jest on malejący.

7. W obliczu największych zagrożeń

Nawet przy tak niewielkiej ilości informacji nie da się zaprzeczyć, że równikowy las deszczowy jest coraz mniejszy. Przemieszczanie się gatunku do Kenii sugeruje, że jest on w stanie przystosować się, relatywnie rzecz biorąc, do nowych środowisk, ale także, że ma coraz mniej dostępnych zasobów.

Z drugiej strony, tak wiele gatunków w Afryce Środkowej jest zagrożonych wyginięciem, że wysiłki koncentrują się albo na samym ekosystemie i ochronie ziemi, albo na innych zwierzętach w znacznie bardziej krytycznym stanie. Pozostaje więc tylko kontynuować badania i walczyć o ochronę przyrody, bo następną złą wiadomością może być to, że żołna szafirowa jest znacznie mniej liczna niż się spodziewano. Nigdy nie traćmy sił, gdy chodzi o ochronę naszej planety.