Hoe aaskevers hun voedsel beschermen
Kevers zijn een erg populaire groep insecten vanwege hun vorm en kleur. Ze vertonen echter ook eigenaardige gedragspatronen die hen tot heel verrassende exemplaren maken. Een voorbeeld hiervan zijn de aaskevers, want ze vertonen uiterst merkwaardig gedrag als ze hun voedsel proberen te beschermen.
Deze organismen behoren tot de Silphidae-familie, die bestaat uit kevers met necrofagische gewoonten. Slechts twee specifieke geslachten, Silpha en Nicrophorus, staan bekend als aaskevers. Als je wilt weten wat deze organismen doen om hun voedsel te beschermen, lees dan verder in dit artikel.
Wat zijn aaskevers?
Het lichaam van deze kevers is vrij klein, variërend van 4 tot 40 millimeter lengte. Bovendien is hun uiterlijk afgeplat en iets langwerpig. Ze zijn zwart met diverse patronen en hebben rode of gele vlekken.
Ze hebben ook 3 paar poten met klauwen aan het eind van elke poot, die hen helpen om verschillende porties van hun voedsel te verplaatsen. Dit is erg nuttig voor ze, want hun dieet is gebaseerd op rottende dieren (een necrofagisch dieet), dus hebben ze een goede houvast nodig om hun voedsel te vervoeren.
Alsof dat nog niet genoeg is, hebben deze kevers een uitstekend vermogen om hun voedsel te lokaliseren, want ze detecteren dode dieren zelfs op grote afstand. Daartoe hebben ze een grote reukzin, waarmee ze de chemische deeltjes waarnemen die vrijkomen bij ontbindend materiaal. Dank zij dit herkennen de kevers gemakkelijk de overblijfselen van dieren en beginnen er zich aan tegoed te doen.
Het meest opvallend kenmerk van dit insect is echter zijn vermogen om zijn voedsel te beschermen. Dat komt omdat hij een strategie gebruikt die lijkt op die van de mestkever, maar met bepaalde aanpassingen die hem anders maken dan alle andere kevers.
Hoe beschermen aaskevers hun voedsel?
Aaskevers bewerken hun voedsel voor ze er zich mee voeden, want ze moeten veren en oppervlakteharen verwijderen. Bovendien wordt al dit afval samengeperst tot een soort bal, waardoor het veel gemakkelijker te vervoeren is. Zo verplaatsen ze deze massa (die groter is dan zijzelf) door ze naar hun schuilplaats te rollen en zo een grote reserve te verkrijgen die lang meegaat.
Dit proces vergt een titanische inspanning, want de kever produceert een antibacteriële stof die de snelheid van de afbraak vertraagt. Een studie (Engelse link) van de Universiteit van Connecticut wees uit dat dit merkwaardige insect dit doet om te voorkomen dat het dode dier andere concurrenten aantrekt. Hierdoor hoeft de kever zich geen zorgen te maken dat zijn voedselreserves gestolen worden.
Bovendien dient deze strategie nog een ander doel, want in het geval van Nicrophorus orbicollis stelt het proces de kever in staat een deel van het voedsel op te slaan voor zijn nageslacht. Een artikel gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Gedrag van dieren (Engelse link) vermeldt dat de kever zijn jongen onder de dode materie deponeert, zodat ze er zich mee kunnen voeden als ze geboren worden.
Op deze manier kunnen de ouders zich helemaal wijden aan de zorg voor hun kroost, want ze zijn verzekerd van een enorme voedselvoorraad voor ze.
Hoe slagen ze erin dierlijke kadavers te eten?
Om zich met dierlijke kadavers te kunnen voeden, moesten deze insecten buitengewone moeite doen om zich aan te passen. In tegenstelling tot gieren is de strategie van de kevers het gebruik van antimicrobiële stoffen. Dankzij dit middel vermijden ze dat ze een ziekte of toxine oplopen die voor hen dodelijk zou kunnen zijn.
Kortom, het spijsverteringsstelsel van deze organismen is gespecialiseerd in het vernietigen van schadelijke bacteriën. Daartoe scheiden ze antibiotica-achtige stoffen en enzymen af die alle giftige verbindingen vernietigen. Dit bereiken ze echter alleen door een bondgenootschap aan te gaan met gunstige bacteriën, gisten en andere micro-organismen die in hun darmen leven.
Dit betekent dat de antibacteriële stoffen als een soort conserveermiddel dienen, want de kevers verhinderen dat het voedsel ontbindt.
Verenigd tegen indringers
De ongelooflijke strategieën van deze kevers houden hier niet op, want ze roepen ook de hulp in van andere geleedpotigen om hun voedsel te beschermen. Sommige aaskevers associëren zich met mijten (Poecilochirus carabi), waardoor een mutualistische symbiotische relatie ontstaat.
De mijten worden door de kevers naar hun aas gebracht. Ze voeden zich vervolgens met de vliegeneitjes die op het dode dier aanwezig zijn. Dankzij dit alles wordt het voedsel van de kevers ontsmet, terwijl de kleine mijten zich tegoed doen aan de vliegenlarven. Op deze manier slagen ze erin de voedselvoorraad op een betere manier te reinigen.
Zoals je ziet doen aaskevers ongelooflijk veel werk om hun voedsel te beschermen. Dit komt door de grote uitdagingen waarmee ze te maken krijgen als ze tegen andere organismen vechten om hun voedsel te hamsteren. Op deze manier profiteren niet alleen de volwassenen, maar zorgen ze ook voor het overleven van hun jongen. Zonder twijfel zijn kleine insecten verbazingwekkender dan je denkt.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Nehring, V., Müller, J. K., & Steinmetz, N. (2017). Phoretic Poecilochirus mites specialize on their burying beetle hosts. Ecology and evolution, 7(24), 10743-10751.
- Trumbo, S. T. (2017). Feeding upon and preserving a carcass: the function of prehatch parental care in a burying beetle. Animal Behaviour, 130, 241-249.
- Vogel, H., Shukla, S. P., Engl, T., Weiss, B., Fischer, R., Steiger, S., … & Vilcinskas, A. (2017). The digestive and defensive basis of carcass utilization by the burying beetle and its microbiota. Nature communications, 8(1), 1-15.
- Trumbo, S. T., Philbrick, P. K., Stökl, J., & Steiger, S. (2021). Burying beetle parents adaptively manipulate information broadcast from a microbial community. The American Naturalist, 197(3), 366-378.
- Galindo-Rojas, D. V., Carrasco, M. G. V., & López, J. A. ABUNDANCIA DEL ESCARABAJO ENTERRADOR Nicrophorus mexicanus, Matthews (COLEOPTERA: SILPHIDAE) EN LA SIERRA DEL NAYAR, DURANGO, MÉXICO.