Poznaj nocoloty, osobliwe ptaki
W lasach i na sawannach tropikalnych kontynentu amerykańskiego można spotkać ciekawe ptaki – nocoloty. Te zwierzęta nie przyciągają uwagi ze względu na swoje uderzające kolory, ale ze względu na swoje zachowanie i strategie przetrwania. W rzeczywistości ich ubarwienie pozwala im pozostać niezauważonymi w środowisku. Czy chcesz poznać te osobliwe ptaki?
Nocoloty należą do rodziny Nyctibiidae, która obejmuje dwa rodzaje i 7 gatunków, wszystkie popularnie nazywane nocolotami. Nictybius griseus jest okazem pospolitym i w różnych regionach nosi wiele nazw. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się wszystkich szczegółów o tym ptaku.
Gdzie mieszkają nocoloty?
Jak już powiedzieliśmy, ptak ten jest Amerykaninem. Żyje w lasach, na sawannach i bagnach namorzynowych Ameryki Środkowej i Południowej. Od zachodniego Meksyku po północną Argentynę i Urugwaj. Występuje w szerokim zakresie wysokości, od poziomu morza do 2000 metrów.
Jak już powiedzieliśmy, ptaki te mają pochodzenie amerykańskie. Zamieszkują lasy, sawanny i lasy namorzynowe Ameryki Środkowej i Południowej. Od zachodniego Meksyku po północną część Argentyny i Urugwaju. Występują w szerokim zakresie wysokości, od poziomu morza do 2000 metrów.
Charakterystyka fizyczna nocolotego
Nocolot nie jest kolorowym ptakiem, raczej w ciemnych odcieniach szarości i brązu. Chociaż ma kilka czarno-białych znaków na ciele. Ten nieprzejrzysty wygląd pozwala mu zakamuflować się w środowisku i pozostać niezauważonym, co jest znane jako kryptyczne ubarwienie, będące strategią przetrwania.
Najbardziej uderzającą cechą tego ptaka są duże pomarańczowe i żółte oczy. Poza tym, że są piękne, dostarczają zwierzęciu cennych informacji o jego otoczeniu, ponieważ są bardzo rozwinięte i potrafią widzieć w ciemności. W powiekach znajdują się również szczeliny, które pomagają dostrzegać ruch, gdy oczy są zamknięte. Te struktury są kluczowe dla śledzenia tego, co dzieje się wokół nich.
Ogólnie rzecz biorąc, gatunki z rodziny Nyctibiidae mają różną wielkość, od 30 do 60 centymetrów. Najmniejszy jest nocolot szary (N. griseus), a największy – nocolot wielki (N. grandis). Inne cechy fizyczne są następujące:
- Duża głowa w porównaniu do całkowitej wielkości ciała.
- Szeroki, ale krótki dziób.
- Długie skrzydła i ogon.
- Słabe nogi.
Zachowanie
Ptak ten jest nocny i wykorzystuje swoje kryptyczne upierzenie, aby pozostać na pniach lub gałęziach, pozostając niezauważonym. Podobnie ubarwienie uzupełnia jego zachowanie, gdyż przez większość dnia pozostaje w bezruchu z zamkniętymi oczami.
Gdy ptak wykryje w pobliżu obserwatora lub zagrożenie, ustawia głowę w pozycji wyprostowanej i zamyka oczy, by wydawać się bardziej niezauważalnym. Ruchy są wykonywane powoli, aby nie przyciągać zbytniej uwagi.
Ciekawostką jest fakt, że nocolot potrafi wykryć ruch z każdego kierunku. Dotyczy to również pleców, gdyż pióra za okiem mogą być ściśnięte. Pole widzenia wynosi około 180°, to ważny aspekt, aby być świadomym wszystkiego, co się dzieje.
Pieśń
Dźwięk wydawany przez nocoloty jest bardzo dziwny i może być niepokojący.
Przypomina zawodzenie ludzi, więc słuchanie go w nocy jest nawet trochę przerażające. Ten rodzaj śpiewu stał się źródłem licznych opowieści i legend w różnych regionach, w których ptak ten występuje.
Dzięki swojemu śpiewowi i prawie niezauważalnemu wyglądowi ten ptak-duch lub czarownica jest uważany za przynoszącego pecha.
Pożywienie nocolota
Nocolot jest ptakiem owadożernym, czyli zjada różne rodzaje owadów. Kolor jego piór pozwala mu polować wprost z gałęzi. Gdy widzi w pobliżu ofiarę, wykonuje krótki, cichy lot, aby ją schwytać i wraca na swoją gałąź. Dieta obejmuje między innymi termity, pasikoniki, świerszcze, karaluchy, modliszki, chrząszcze, ćmy.
Migracja
Niektórzy badacze uważają, że te gatunki ptaków mogą być wędrowne, zwłaszcza w zimnych miesiącach w Argentynie, południowo-wschodniej Brazylii i Paragwaju. Wynika to z ich morfologii (długie, spiczaste skrzydła) oraz z nielicznych obserwacji dokonanych podczas wspomnianego sezonu.
Jednak ten aspekt nie jest dokładnie znany, gdyż inni eksperci mówią o trwałym charakterze. Podobnie kamuflaż, nocne i nieruchome zachowanie w ciągu dnia utrudniają obserwację i badanie tego ptaka w jego naturalnym środowisku.
Reprodukcja nocolotych
Istnieją również interesujące aspekty dotyczące reprodukcji tego neotropikalnego ptaka. Jest to ptak monogamiczny, co oznacza, że przez całe życie ma jednego partnera. Samica może złożyć tylko jedno jajo, ale zadziwiające jest to, że nie budują gniazd, ale wykorzystują wklęsłe końce ściętych gałęzi.
Jaja są duże, białe, z liliowymi i brązowymi plamkami na powierzchni. Obie płci zapewniają opiekę rodzicielską zarówno podczas inkubacji (około 1 miesiąca), jak i w pierwszych tygodniach życia pisklęcia. Młode rodzą się z białawym puchem.
Status ochronny
Ten typ ptaków jest szeroko rozpowszechniony na kontynencie amerykańskim. W związku z tym wszystkie gatunki z rodziny Nyctibiidae należą do kategorii najmniejszej troski, według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), w tym również nocolot szary.
W skrócie, nocolot to ptak endemiczny dla kontynentu amerykańskiego, który jest materiałem na wiele legend, dzięki swojemu wyglądowi, nieruchomemu zachowaniu i niepokojącej pieśni. Ptak, który woli spędzić swoje życie nie zwracając na siebie uwagi, ciekawa strategia, która pozwoliła mu przetrwać w lasach i sawannach, w których żyje.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- BirdLife International. (2020). Nyctibius griseus. The IUCN Red List of Threatened Species2020: e.T22689646A163600335.
- Borrero, J. (1974). Notes on the Structure of the Upper Eyelid of Potoos (Nyctibius). The Condor, 76(2), 210–211.
- Quiroga, O., & Llugdar, J. (2019). Distribución y reproducción del urutaú común (Nyctibius griseus) en Santiago del Estero, Argentina. Ecoregistros, 9(6), 21-27.
- Richar, E., Contreras, D., Aguilar, P., Delgado, C., Aveiga, A., Cobeña, H. (2019). Actividad de forrajeo de Nyctibius griseus en un área urbana del Ecuador y su potencial como controlador biológico. En: C. D. López, I. Salgado, S. Ulloa, Puerta de Armas (Eds). V Congreso Iberoamericano sobre Ambiente y Sustentabilidad – Ecuador. Universidad Estatal del Sur de Manabí Del 10 al 14 de junio 2019. Jipijapa, Ecuador (págs. 591-596).
- Sánchez-Martínez, M., & Yusti-Muñoz, A. (2016). Notas sobre la anidación del bienparado común (Nyctibius griseus) en el valle geográfico del río Cauca (Cali, Colombia). Ornitología Tropical, 27: 125–132.