Rekin wielkogębowy: środowisko i charakterystyka
Rekin wielkogębowy (Megachasma pelagios) jest jednym z najrzadszych i najmniej znanych gatunków na świecie. Od czasu odkrycia tego gatunku w 1976 roku odnotowano jedynie 117 obserwacji, a większość z nich pochodzi od wyrzuconych na brzeg organizmów lub z przyłowu. Jedną z jego głównych cech jest gigantyczna paszcza, dlatego nazywany jest “rekinem o skrzydlatej paszczy”.
Ta chrzęstnoszkieletowa ryba jest bliskim krewnym rekina wielkogębowego, więc ma dość imponujący rozmiar, ale nie jest gatunkiem niebezpiecznym. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym organizmie, czytaj dalej.
Siedlisko rekina wielkogębowego
Pomimo braku informacji o tym zwierzęciu – ponieważ niełatwo jest spotkać tego rekina – udało się ustalić niektóre jego cechy. Dane o miejscach występowania tego gatunku wskazują, że jest on kosmopolitą, ponieważ występuje w morzach o tropikalnym klimacie.
Ustalono, że rekin ten może żyć w co najmniej 3 z 5 oceanów świata: na Pacyfiku, Atlantyku i Oceanie Indyjskim. Zostały one nawet zidentyfikowane w takich miejscach jak Japonia, Tajwan i Filipiny, gdzie spotkania z tym zwierzęciem są coraz częstsze.
Jego zwyczaje są podobne do zwyczajów gatunków pelagicznych, ponieważ zwierzę to stale przemieszcza się na powierzchnię. Żyje na głębokości średnio 20 metrów w nocy i 150 metrów w ciągu dnia.
Rekin wielogębowaty – pochodzenie i klasyfikacja
W 1976 roku, kiedy marynarka wojenna USA podnosiła pływającą kotwicę, znaleziono zaplątanego rekina o długości 4,46 metra. Okazało się, że waży 750 kg i wydaje się, że jest gatunkiem filtrującym, ponieważ jego żołądek był pełen kryla. Od tego momentu porywacze nazywali go megamouth, ze względu na jego ogromną paszczę.
Drugie spotkanie z tym zwierzęciem miało miejsce dopiero w 1984 roku w Kalifornii, gdzie w ten sam sposób rekin wielkogębowy został złapany w sieć rybacką. Akurat w tym przypadku rekin był jeszcze żywy, ważył 700 kg i miał 4,5 metra długości.
W rzeczywistości okaz jest zachowany i dostępny do oglądania w Muzeum Historii Naturalnej Hrabstwa Los Angeles. W 1983 roku Taylor, Compagno i Struhsaker opisali i nazwali rekina boxhook. Od tego czasu jest umieszczany w rzędzie Lamniformes , jako bliski kuzyn takich gatunków jak rekin wielorybi i żarłacz olbrzymi.
Z powodu braku informacji nie ustalono jego pochodzenia ewolucyjnego, ale wysunięto dwie hipotezy. Pierwsza z nich opiera się na morfologii zębów w kształcie korony, co pozwala przypuszczać, że organizm ten mógł zamieszkiwać wody sprzed 36 milionów lat. Teoria ta opiera się na wielu zapisach skamielin, które przypominają ten gatunek.
Druga hipoteza opiera się na analizie molekularnej, która dzięki DNA szacuje jego pochodzenie na 100 milionów lat temu.Te rozbieżności nie oznaczają, że jeden lub drugi postulat jest błędny, ale że nie można określić jego pochodzenia na podstawie obecnych informacji. Obie hipotezy mają swoje zalety, więc rozwiązanie tej zagadki jest tylko kwestią czasu.
Globalne rozmieszczenie
Chociaż ten organizm ma szerokie rozmieszczenie, prawdopodobnie wpływają na niego wzorce sezonowości. Oznacza to, że jego obecność w różnych oceanach może się zwiększać lub zmniejszać w zależności od pory roku.
Dzieje się tak dlatego, że jego wzorce ruchów wydają się być związane z dostępnością pożywienia. https://www.youtube.com/watch?v=q2GovKQTJ0I
Charakterystyka rekina wielogębowego
Jedną z podstawowych cech rekina wielogębowego jest jego duży rozmiar – osiąga ponad 5 metrów długości. Samice mogą osiągać nawet 7 metrów długości, co jest wyraźnym przykładem dymorfizmu płciowego u tego gatunku.
Jego ciało jest miękkie i wiotkie w dotyku, a kształtem przypomina kijankę – ma dużą głowę i ciało, które zwęża się w miarę zbliżania do ogona. Jego usta są bardzo duże, o zaokrąglonych brzegach, które sięgają za oczy. Ma też małe zęby w kształcie korony, w rzędach od 85 do 100 w każdej szczęce.
Szczeliny skrzelowe są dość długie, ma dwie małe płetwy grzbietowe i płetwę odbytową. Jego kolor jest typowy dla tych spodoustych, z czarno-niebieskimi i szarymi odcieniami, z białymi brzuchami.
Charakter i zachowanie
Ten organizm zwykle woli pływać płytko, osiągając w nocy tylko 12-25 metrów. W ciągu dnia może jednak przemieszczać się na głębokość od 120 do 166 metrów w ciągłym ruchu, aby zdobyć pożywienie. Zachowanie to wydaje się wynikać z pionowej migracji zooplanktonu, który stanowi dużą część jego diety.
Cechy charakterystyczne tego rekina sprawiają, że jest to gatunek wolno pływający, osiągający prędkość mniejszą niż 1 metr na sekundę. Jest to zrozumiałe, ponieważ jego muskulatura jest dość słaba, płetwy są zbyt miękkie i brakuje mu stępki.
Dieta i odżywianie
Podstawą diety tego organizmu jest kryl, jednak spożywa on również niektóre widłonogi i zooplankton. To klasyfikuje go jako gatunek filtrujący, który również zasysa część wody, żeby złapać pokarm.
Rekin sardela wykorzystuje swoją dużą paszczę, żeby wchłonąć jak najwięcej pokarmu. Jednak w przeciwieństwie do innych – ze względu na słabą fizjologię – musi ssać, a nie aktywnie ścigać ofiarę, jak to robi rekin pławiący się w wodzie.
Rekin wielkogębowy i rozmnażanie
Wydaje się, że ten gatunek osiąga dojrzałość, kiedy osiąga 4 metry długości u samców lub 5 metrów u samic. Prowadzi całoroczną aktywność reprodukcyjną i rodzi w pobliżu regionów tropikalnych.
Rodzaj zapłodnienia stosowany przez te chrzęstnoszkieletowe ryby jest wewnętrzny, a ich spotkania kopulacyjne mogą pozostawić blizny. Ten rekin jest gatunkiem jajorodnym, więc jego potomstwo żywi się żółtkiem wewnątrz matki.
Status ochrony i zachowania
Ten organizm jest wymieniony jako gatunek najmniejszej troski, jednak wynika to z braku informacji o jego populacjach. Jest prawdopodobne, że pomimo tego gatunek ten ma stabilną populację, gdyż od czasu jego odkrycia liczba spotkań z tym zwierzęciem powoli rośnie.
Planeta jest pokryta w prawie trzech czwartych wodą, więc liczba gatunków wodnych może być bardzo duża. Możliwe, że w przyszłości będziemy odkrywać coraz więcej zwierząt morskich, które mogą nas zadziwić, tak jak w przypadku tego rekina. Nie trzeba się ich bać, ale je poznać i zrozumieć.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Martin, A. P., Pardini, A. T., Noble, L. R., & Jones, C. S. (2002). Conservation of a dinucleotide simple sequence repeat locus in sharks. Molecular Phylogenetics and Evolution, 23(2), 205-213.
- Shimada, K., & Ward, D. J. (2016). The oldest fossil record of the megamouth shark from the late Eocene of Denmark and comments on the enigmatic megachasmid origin. Acta Palaeontologica Polonica, 61(4), 839-845.
- Watanabe, Y. Y., & Papastamatiou, Y. P. (2019). Distribution, body size and biology of the megamouth shark Megachasma pelagios. Journal of fish biology, 95(4), 992-998.
- Nakaya, K. (2010). Biology of the megamouth shark, Megachasma pelagios (Lamniformes: Megachasmidae). In Proceedings of an international symposium—into the unknown, researching mysterious deep-sea animals. Okinawa: Okinawa Churaumi Aquarium (pp. 69-83).
- Castillo-Géniz, J. L., Ocampo-Torres, A. I., Shimada, K., Rigsby, C. K., & Nicholas, A. C. (2012). Tiburón bocudo juvenil, Megachasma pelagios, capturado en la costa del Pacífico de México, y su relevancia para la diversidad de los peces condrictios en México. Ciencias marinas, 38(2), 467-474.